Maandag 20-03-2006
Vlucht naar Tripoli
Het feest begon al vroeg dit keer. Om twee uur 's nachts opstaan, zodat ik op tijd bij mijn ouders was in Rotterdam, zodat ik omstreeks 5 uur toch wel zeker op Schiphol was. Zonder files (goh wat gek) dus al om half vijf op Schiphol. Nog niemand bij de Lufthansa-balie en ook geen Ellen te bekennen. Dan maar even gaan zitten. Daar begon al meteen het spelletje "Spot de reisgenoot". Op de eerste de beste tas die ik bij de stoelen zag liggen, merkte ik een Baobab-label op. Dat kan geen toeval zijn, dus maar gelijk even aangesproken en ja hoor, bingo! Het bleek Jos te zijn. Even daarna zag ik m'n oom voorbij lopen. Dan zal Ellen wel in de buurt zijn. Die bleek al bij de balie te staan, zonder dat ik haar voorbij had zien lopen. Afijn ingecheckt, wat koffie gedronken, afscheid genomen, door de douane gegaan en nog even wat rondgekeken in de winkels voordat we het vliegtuig in mochten. Na een uurtje waren we in Frankfurt, waar je toch echt waar voor je geld krijgt. Eerst mag je de trap aflopen. Dan mag je een bus in die je over het hele vliegveld heen rijdt. Daarna mag je een groot stuk wandelen, waarna je verdacht dichtbij de oorspronkelijke landingplaats komt. Ondertussen ging het spelletje "Spot de reisgenoot" gewoon door en waren we al een aardig stuk op weg. Na een voorspoedige vlucht naar Libië, waren we redelijk snel in Tripoli. In Tripoli wachtte onze reisleider, Theo, ons al op. Een vrolijke fluiter, die tegenwoordig in Libanon woont. Die vertelde ons dat we maar beter gelijk 300 Euro of Dollar konden wisselen. Dat was toch wel enigszins verassend, aangezien we dachten dat we alleen maar Dollars konden gebruiken en dus hadden we voornamelijk Dollars bij ons. De eerste van vele verrassingen door de veranderingen die in Libië hebben plaats gevonden de laatste paar jaar. Dus voor de veiligheid maar 400 Dollar de man gewisseld, want veel kans op wisselen zat er voorlopig niet meer in. Daarna op naar het hotel. Na wat opfriswerk zijn we met de hele groep gaan wandelen richting het centrum met wat toelichting door Theo. Een aangename verrassing was dat het straatbeeld een stuk vriendelijker was dan oorspronkelijk verwacht. Iedereen was zeer vriendelijk tegen ons buitenlanders. Je kon er echt veilig alleen over straat lopen met je camera en je geld. Dat is toch wel heel anders dan je verwacht in een zogenaamd anti westers land. Na de korte trip langs het groene plein, het fort en door de Medina konden we dan ook individueel een stukje rondlopen tot het geplande avondeten. Het eten 's avonds was een uitgebreid vier gangen menu. Vooraf Libische soep (of vissoep voor geïnteresseerden). Daarna een salade. Vervolgens een hoofdgerecht van lamsvlees (of vis voor anders geïnteresseerden). En tenslotte een toetje (in de vorm van een appel). Toch wel weer verrassend om gewoon groente te kunnen eten in een Arabisch land, waarvan het waswater niet goed zou zijn. Iets dat we overigens elke dag zouden eten (zonder gevolgen). Na het eten naar bed, na een lange dag.

Dinsdag 21-03-2006
Leptis Magna / Tripoli
Op de eerste volle dag in LibiÙ staat een bezoek gepland naar Leptis Magna. Iedereen gaat mee, inclusief de Libische Gids Fawzi en onze veiligheidsofficier, die ook wel 007 wordt genoemd. Leptis Magna is een opgraving van een oude Romeinse stad. De Romeinse keizer Septimius Severus kwam uit deze plaats en deze heeft dan ook veel geld gespendeerd toentertijd om deze stad uit te breiden. Er wordt een gids voor de groep gecharterd, maar sommigen gaan toch liever zelf op pad. Deze man leidt ons langs de diverse bijzonderheden en verteld het een en ander. Alleen vind hij het toch wel lastig als niet iedereen luistert, omdat ze willen fotograferen. Tja, een groep Nederlanders en Vlamingen onder de duim houden is toch best wel lastig. Hoogtepunt is toch wel het amfitheater wat er nog behoorlijk goed uit ziet. Wel is overal goed te zien wat gerestaureerd is en wat origineel is. Daarna is het tijd voor de lunch. Theo heeft wat broodjes besteld en die gaan ook vrij snel naar binnen. Na de lunch bezoeken we eerst nog het museum dat naast de opgravingen ligt. Er mag weer een standaard bedrag worden betaald voor de foto (5 Dinar) of Video (10 Dinar). Toch wel prijzig als je bedenkt dat een persoon slechts 3 Dinar kost. Dat is overigens een prijs dat bij elke opgraving of museum betaald wordt. Behoorlijke standaardisatie dus. Na het museum nog een bezoek aan de arena een endje verderop. Vervolgens nog een bezoek aan een oude Romeinse villa met veel moza´eken. Na afloop daarvan terug naar Tripoli. Daar kunnen we ons wat opfrissen waarna we naar het diner gaan. Het grootste gedeelte van de groep gaat weer gedwee met de reisleider (inclusief ondergetekende). Ditmaal een restaurant direct naast de poort van Marcus Aurelius. En natuurlijk weer een standaard menu. Na afloop ben ik nog even samen met Theo en Bob op een terrasje gaan zitten voor koffie en een waterpijp.

Woensdag 22-03-2006

Tripoli - Gharyan

Vanochtend nog wat tijd om Tripoli te bezoeken. Ditmaal staat het museum op de agenda. Ondanks dat het veilig is in Tripoli wil onze veiligheidsman toch dat we liever met z'n allen er naar toe lopen. Dan heeft hij ook weer eens wat te doen zullen we maar zeggen. Wel gaan we maar zonder gids het museum door. De blauwe bijbel (Lonely Planet) werkt vrij goed als gids. Er staat netjes op volgorde beschreven wat je kunt zien. Aan de bordjes op de muren heb je weinig, want die zijn allemaal in het Arabisch, wat ik nog steeds niet kan lezen (vreemd he?). Het museum gaat redelijk chronologisch door de tijd heen. Op het eind is er dan ook een speciaal gedeelte ingericht voor de grote leider. Allerlei giften die Gaddafi heeft ontvangen en wat dingen die hij heeft bewerkstelligd (Man made river). Daarna ga ik samen met Ellen wat postkaarten kopen en vervolgens op naar het postkantoor. Het duurt even voor er duidelijk is wat we op een briefkaart moeten plakken. Tijdens het schrijven van de kaarten komen langzaam aan wat meer groepsgenoten langs met hun kaarten. Die krijgen weer andere bedragen te horen. Uiteindelijk blijkt 0,200 Dinar genoeg te zijn. Wel komisch als je o.a. postzegels hebt gekregen van 0,500 Dinar. Daarna nog wat rondgelopen door de stad en dan op naar het hotel waar de bus wacht. In de bus eten we wat broodjes die we 's ochtends hebben gekocht. De bus zit niet echt comfortabel, omdat er weinig beenruimte is. Dat wordt nog leuk de komende dagen. We zijn al redelijk snel in Gharyan, alwaar we eerst naar het hotel gaan om de spullen af te leveren. Vervolgens bezoeken we een holwoning waar mensen vroeger in woonden. Daarna mogen we nog een poosje door het stadje heenlopen, om wat inkopen te doen. Vervolgens weer terug naar het hotel voor het diner met de onvermijdelijke Libische soep vooraf.

Donderdag 23-03-2006
Gharyan - Ghadamesh (via Qasr al-Haj en Kabaw)
Om 8:00 gingen we naar de ontbijtzaal. We werden teruggestuurd en de deur werd gelijk op slot gegooid. Na een paar minuten mochten we alsnog naar binnen. Helaas was de pot met warm water niet zo warm (zeg maar koud). Dus om koffie of thee te hebben, konden we de magnetron gebruiken. Ook weer eens een andere ervaring. Daarna een behoorlijke busrit naar Ghadamesh. Alhoewel we eerst nog even moest wachten omdat er een lekke band werd geconstateerd nog voordat we wegreden. Onderweg nog wel twee keer gestopt voor het bezichtigen van oude gefortificeerde graanschuren van berbers. Eentje in Qasr al-Haj en eentje in Kabaw. De lunch was dit keer ook wel een speciaal geval. We splitsten de groep in tweeÙn om het niet te moeilijk te maken voor de restaurants qua hoeveelheden. Toen wij binnen waren in een tentje ging gelijk de deur op slot en het rolluik naar beneden. Meer mensen kon die echt niet aan. Onze gids kwam nog met moeite binnen. Wel een interessante menukaart. Een broodje hamburger (met ei en kaas), een broodje ei (met kaas) of een broodje kaas. En dan is het natuurlijk logisch dat de broodjes hamburger als eerste worden geserveerd en de broodjes zonder hamburger (ook wel ei met kaas genoemd) dus lang op zich lieten wachten. Libische logica waarschijnlijk.

Vrijdag 24-03-2006
Ghadamesh
Vandaag een vrije dag. Geen geplande uitjes met de groep. Alleen is er voor vanavond een diner georganiseerd in een oud huis. Dus we slapen ditmaal eens lekker uit. Na het ontbijt gaan we op ons gemakje naar de oude stad. Deze stad is zo'n dertig jaar verlaten (op last van de grote leider), omdat mensen in moderne huizen moesten gaan wonen. Nu is het een soort van openlucht museum die met steun van Unesco wordt onderhouden. Even vanaf het appartement de begraafplaats over lopen en je bent er al. Bij de ingang zien we geen kaartjesverkoper zitten, dus lopen we op ons gemak door. Achteraf bleek er wel iemand halverwege te zitten, maar die zagen we aan als gewone verkoper, dus zeiden we alleen maar goedendag tegen hem. Met behulp van de blauwe bijbel gaan we weer op pad. Vrij snel echter worden we al door iemand aangesproken die ons aanbied om een oud huis te bezichtigen en die staat niet op de kaart. Nou dat doen we dan maar. Voor 2 Dinar de man kan je je geen buil vallen. Heel bijzonder om zo'n origineel huis te zien. Ze hebben zelfs speciaal een kamer voor de bruidsnacht. Die wordt daarna alleen nog maar gebruikt voor de condoleance als de man overlijdt. Er is daarnaast nog wel een speciaal iets aldaar. De daken van de huizen zijn allemaal tegen elkaar geplaatst, zodat je daarboven ook straten hebt. Op deze straten kwamen alleen de vrouwen die nooit beneden kwamen (behalve dan in hun eigen huis). De mannen bleven dus hun hele leven benedenvloers. Ach ja, mannen zijn ook geen hoogvliegers. Tussen de middag zijn we nog even buiten het "museum" geweest om daarbuiten wat te gaan eten. Echter om half twee was alles dicht in verband met het vrijdaggebed. Om twee uur konden we weer terecht voor een broodje. Na de lunch nog even het "museum" in voor het laatste gedeelte van de rondwandeling. Vervolgens nog even internetten en op naar het hotel om eens rustig te kunnen douchen in de gemeenschappelijke badkamer. 's Avonds een typische Libische maaltijd gegeten in een oud huis in het openlucht museum. Oftewel Libische soep vooraf, wat salade en wat couscous.

Zaterdag 25-03-2006

Ghadamesh - Sebha

Vandaag een lange busrit naar Sebha, dus vroeg op. Helaas (weer) geen warm water. Er is was ook helaas geen magnetron, dus de koffie en thee konden we vergeten. Een lange bustocht dus, met af en een stop om de benen te strekken. Dan liepen we maar langs de weg een stukje door, zodat de bus ons daarna kon ophalen. Wel wat luchtspiegelingen gefotografeerd. Een vreemde ervaring op zich. 's Avonds laat kwamen we aan in Sebha waar me kennismaakten met een andere reisleidster van Baobab genaamd Ingrid. Deze vertelde ons even waar we in Sebha waren en waar we het best konden eten. Toch wel enigszins vermoeid, was het enige dat ons bijbleef dat we zaten bij nummer 4 in de Lonely Planet en we konden eten bij 15 (of iets dergelijks). Dus maar gauw naar nr. 15, wat er beneden uitzag als een bakker (met zitplaatsen). Ondertussen "sneuvelden" er een paar van de groep die toch liever eerst boodschappen deden. Na het Libische Diner (met soep natuurlijk) zijn we boodschappen gaan doen en snel richting hotel gegaan om te gaan slapen.

Zondag 26-03-2006
Woestijntocht
Vandaag is dan de grote dag dat we de woestijn in mogen. Met onze 18+3 mensen worden we verdeeld over 6 jeeps van het merk Toyota. Eentje voor de reisleiding (Theo, de gids en 007) en de andere vijf dus voor de 18 reisgenoten. Dat zit in ieder geval een stuk relaxter dan in de bus. Daarnaast is er nog een wagen met een grote laadbak, die als keukenwagen dienst doet. Daarin zitten naast de chauffeur nog twee koks. Op 18 betalende reisgenoten dus 12 man personeel. Wat een luxe. Eerst nog een stukje over de verharde weg richting de woestijn. Op zich niet een al te groot stuk, maar we doen er wel lang over. We moeten regelmatig wachten voor een controlepost of een benzinestation of gewoon een lekke band. En op die manier proberen de toearegs de drie Baobab-groepen bij elkaar in de buurt te houden, die alleen naar de eclips in het zuiden van Libie kijken (de andere drie reizen van Boabab waren in het noorden). Iets waar wij zeker niet blij mee zijn en onze reisleiders al helemaal niet. Tussen de middag de eerste picknick lunch langs de weg. Een behoorlijke salade met tonijn en brood. Dit krijgen we de hele week steeds 's middags. Alleen om de dag afwisselend tonijn en sardientjes. Van beiden ben ik geen fan, dus heb ik maar besloten om vegetarisch te gaan. Na de lunch eerst nog een "siÙsta" van een uur en daarna weer stukjes rijden. Aan het eind van de middag bereiken we dan eindelijk de eerste zandvlaktes van de Sahara. Na een uurtje daar doorheen gereden te zijn (met stops) is het tijd om de tenten op te zetten. Nog net voor zonsondergang dus "mooi op tijd". Het opzetten gaat redelijk gemakkelijk ondanks dat het al weer acht jaar geleden is dat ik een tent heb opgezet en er toch aardig wat wind staat. Tijdens het inruimen van de tent kunnen we dus nog net genieten van de ondergaande zon. Daarna wordt het tijd voor de koffie/thee met kaakjes. Aansluitend volgt dan het diner, wat qua gangen toch wel redelijk bekend is. Eerst natuurlijk Libische soep (wat anders?). Vervolgens de hoofdmaaltijd van pasta of rijst met wat saus. Deze avond nog gevuld met wat vlees, maar dat zal wel de laatste keer zijn. We worden dus echt vegetariÙrs. Na de maaltijd nog wat fruit. Dat is dus fruit uit blik. Op zich een maaltijd van redelijk eenvoudige opzet, maar prima te eten. Wat dat betreft doet de keukenploeg behoorlijk z'n best. Na het diner nog een kopje thee en dan langzaam aan naar bed.

Maandag 27-03-2006
Woestijntocht
Voor zonsondergang opgestaan. Langzaam aan wordt iedereen wakker door de geluiden die een ieder maakt. Niet bepaald echt goed geslapen. Toch wel weer wennen in zo'n tent en die wind helpt ook niet echt. Het zijl woei steeds tegen je aan. Vanavond dan ook maar de tassen aan de zijkant van de tent plaatsen, zodat die de wind wat kunnen breken en je geen last van het zijl hebt. Tijdens het ontbijt zien we nog vier kamelen die bij ons in de buurt komen, maar wel enige afstand houden. Daarna tijd voor de rituele verbranding. Dat wil zeggen de darmen ontlasten en het gebruikte Wc-papier proberen aan te steken. Met de wind erbij is dat toch wel lastig en de aansteker houdt er ook al snel definitief mee op. We kunnen dus overgaan op lucifers. Daarna een behoorlijke rit over het zand. Het zit qua pech onderweg "opeens" mee en we zien eigenlijk nog maar weinig van de andere groepen. Dat geeft je toch het gevoel dat je alleen bent op de wereld op zo'n grote kale vlakte. Overigens is dat niet alleen zand, maar ook rotsen en af en toe wat struikjes of zelfs boompjes bij een oase. Ergens halverwege wordt er dan ook bij een oasetje gestopt voor de lunch. Aan het eind van de dag zie je toch wat meer groepen. Dat zijn de eerste voortekenen dat er toch wel meer mensen naar de eclips gaan kijken. Tijdens zonsondergang zoeken we uiteindelijk weer een kampeerplaats op. Wat later dan dat Theo wilde, maar de toearegs wilde graag zo ver mogelijk rijden, om morgen de meute voor te kunnen blijven. Althans, dat is hun uitleg.

Dinsdag 28-03-2006
Woestijntocht
En ja hoor, we blijven de meute nog redelijk voor. Als ÚÚn van de eerste groepen waren we bij Waw al Namus. Een krater midden in de woestijn met daarin wat meren. In ieder geval op tijd om foto's te nemen zonder toeristen erop. Daarna de krater ingelopen en wat rondgewandeld. Dat liep niet helemaal volgens planning omdat we eerst over de kraterrand zouden moeten rondrijden voor de foto's, maar een paar mensen waren ietwat enthousiast en liepen al naar beneden, waardoor de rest al gauw volgde. Uiteindelijk kwam de grote baas van de toearegs met zijn privÚ auto de krater ingereden om door te geven wanneer we waar moesten zijn. Wel ietwat lastig om te begrijpen aangezien de beste man Frans sprak en we met z'n vieren geen al te grote talenknobbel hebben. Gelukkig begrepen we het toch al snel dat we om half twaalf weer bovenop de krater verwacht werden ergens aan de overkant. Ook waren we nog zo slim om aqua te vragen (wat overigens geen Frans woord is???). Tenslotte hadden we bij het uitstappen uit de wagen vergeten het nodige mee te pakken. Het was nog een lastige klim de kraterwand op. Allemaal van die kleine lavasteentjes en dat op je slippers. Dat loopt niet echt prettig kan ik je melden. Ik had er niet echt rekening mee gehouden dat we nog redelijk wat zouden gaan lopen. Boven aan gekomen waren er toch al heel wat groepen toeristen. Het kostte dan ook nog wat moeite om de wagens te vinden. Daar nog wat extra water gedronken en wat gerust, alvorens we de lunch kregen. Na de lunch nog een aardig stuk doorgereden. Op het laatst wisten de chauffeurs niet goed waar we nu precies heen moesten. Gelukkig waren er twee mensen met GPS-apparatuur, zodat we de juiste co÷rdinaat konden opzoeken. Die was dan ook tijdens de lunch doorgegeven. In de buurt van het co÷rdinaat kwamen we de andere twee Baobabgroepen tegen. Er volgde enige consternatie, overleg met de baas, overleg met de militairen en toen mochten we uiteindelijk nog een stukje doorrijden met de hele Baobab-groep, waarna de groepen op het laatste punt een paar honderd meter van elkaar af gingen staan. Voor de verandering waren we op de "kampeerplaats" halverwege de middag, waardoor we dit maal eens echt konden genieten van de ondergaande zon. Over de kale vlakte kon je her en der wat groepjes mensen zien. Ook was er een heus vliegveldje in de buurt met schijnwerpers en helikopters. Die bleven de hele nacht branden, zodat je goed kon zien waar je was.

Woensdag 29-03-2006
Eclipsdag Woestijntocht
Eindelijk de grote dag. De dag waarvoor we toch eigenlijk die hele rit hadden gedaan. De dag dat we toch zeker vier minuten de zon niet zouden zien. Eigenlijk wel een vreemde gedachte. De hele ochtend was een ieder bezig om z'n camera's goed in te stellen met filters en dergelijke. Was men bezig met het lezen van boekjes en was het vooral wachten op het eerste contact van de maan met de zon. Een eerste gejuich ging op, waarna een ieder weer verder ging met z'n eigen bezigheden. Ondertussen kregen we nog wel een kopje thee. Steeds was het weer even eclipsbrilletje op en kijken naar de zon. Dan even controleren of de videocamera nog goed stond gericht. Nog even wat fotootjes nemen en weer even relaxen. En toen was het eindelijk zover. De maan dekte de zon volledig af en we konden de corona zien. Een heel groot gejuich ging op toen dit gebeurde. Door alle consternatie vergat ik het filter van m'n videocamera af te halen, dus de eerste paar seconden was het zwart beeld. Maar gelukkig had ik het nog vrij snel door. De camera nog een keer goed gericht, wat foto's genomen en vervolgens heerlijk achterover gaan liggen om vooral te genieten van dit vreemde natuurverschijnsel. Toen de zon weer tevoorschijn kwam zagen we nog de diamanten ring. Dat is toch wel behoorlijk spectaculair. Nog even een paar minuten gekeken naar het vervolg van de ondertussen gedeeltelijke verduistering, waarna we konden lunchen. Ditmaal met wat frietjes bij de salade. Wat een verassing. Er was overigens nog een verrassing omdat Marc Suzanne ten huwelijk had gevraagd tijdens het verschijnen van de diamantenring. Hij had er zelf ook eentje bij zich die hij haar aanbood. Dat was dubbel feest. Na de lunch was het toch wel zeer snel spullen inpakken. Gauw de camerastellage afgebroken en m'n spullen in de tas gegooid. Terwijl ik nog in de tent was om dat te doen werd de tent al om me afgebroken door een stuk of vijf mensen tegelijk. Alle anderen hadden het al van te voren gedaan. Alleen Ellen en ik waren wat eigenwijs en deden dat na afloop. Konden we de tent namelijk mooi als windvanger gebruiken. Daarna weer zover mogelijk teruggereden richting de bewoonde wereld. Het was alleen wel druk op de "snelweg". Rijen dik over de zandvlaktes. Overal zag je auto's en af en toe zelfs gewone persoonswagens en motoren. Dat was dus weer tent opzetten rond zonsondergang.

Donderdag 30-03-2006
Woestijntocht
De day after was op zich weer een hele drukke dag. Nog steeds met hordes tegelijk rijden richten het dichtstbijzijnde dorp (Tmissah), de asfaltweg en met name het benzinestation. Er kwam dan ook een jeep van ons zonder benzine te staan, ondanks de jerrycans op het dak, toch net te weinig om te halen. Ook gebeurde er nog een ongeluk met een jeep van de andere Baobab-groep. Deze wilde een jeep van ons passeren, maar sloeg over de kop. Dat betekende dus einde vakantie voor ÚÚn van die reizigers, die er op zich nog wel redelijk af kwam. Geen al te zware verwondingen. Door deze problemen duurde het allemaal wat langer, waardoor we vrij laat in Murzuq aankwamen. Daar hebben we nog even het plaatselijke kasteel/moskee bekeken tijdens de zonsondergang, alvorens nog een klein stukje buiten het dorp te rijden voor de kampeerplaats, waar we dus in het donker aankwamen. Dat was op zich weer eens wat anders, want dan kon je de tent opzetten met je hoofdlamp op.

Vrijdag 31-03-2006
Woestijntocht
Vanochtend eerst naar het museum van Germa geweest met daarin wat rotstekeningen en andere interessante info. Er waren zowaar ook wat borden in het Engels, zodat je nog enigszins kon begrijpen wat het was. Daarna nog een stukje over de asfaltweg, alvorens we bij zeer hoge zandduinen kwamen. Daar eerst nog even geluncht en gewacht tot het iets koeler was, zodat er over het zand gereden kan worden. Daarna begon het achtbaan spektakel. Met grote snelheid over het losse zand rijden, om genoeg vaart te krijgen om behoorlijke heuvels te nemen. Dat lukte regelmatig niet, zodat er geschakeld moest worden, een stukje achteruit gereden moest worden, om vervolgens weer een nieuwe poging te doen. En als je dan boven was, dan was het af en toe lekker stijl naar beneden. Ik was op dat moment ook even niet zo blij dat ik voorin zat. Dan speelt die hoogtevrees toch wel even op. Maar even de ogen dicht doen, rustig adem halen en dan komt het allemaal vanzelf wel goed. Na een tijdje wordt het zelfs wel leuk op een bepaalde manier. Alleen moet die dan niet al te scherp de bochten nemen, want dan ben je toch bang dat hetzelfde gebeurd als met die andere jeep. De aangepaste zijwaartse schaal van Ludo moest dan ook worden ontwikkeld. De schaal van Ludo is bedacht door een van de reisgenoten, genaamd Ludo (goh), die een soort van afgeleide schaal van Richter is, maar dan voor bultjes op de weg met hun impact op de reizigers. Bij 8 wordt het hoofd gestoten, bij 10 licht de achterste passagier op de voorbank en bij 12 licht de auto op de kop en kan niet meer rijden. Maar onze chauffeur was duidelijk ervaren genoeg en bedreven om de boel goed in de gaten te houden. Hij had nog tijd om in de spiegels naar de anderen te kijken. iets wat een aantal chauffeurs toch zelden deed. Nog vrij snel twee meertjes/oases bezocht, alvorens we een stuk zand op zochten dat we kampeerplaats zouden noemen. De laatste nacht in de tent. Toch wel een vreemd gevoel eigenlijk.

Zaterdag 01-04-2006
Woestijntocht - Sebha
Vanochtend de laatste rituele verbranding. Dat zal weer wennen worden in de bewoonde wereld. Vervolgens eerst nog naar een oase gereden met een zeer zout meer, wat vanaf de bodem behoorlijk verwarmd werd. Je moest er echt enigszins in gaan liggen (of hooguit zitten). Als je je benen te ver naar beden stak dan verbrandde je ze gewoon. Met dat zout was het overigens niet zo moeilijk om te blijven drijven. Wel oppassen dat het niet in je ogen komt. Na deze verkwikkende verfrissing ben ik nog even naar een zoetwaterbronnetje gelopen om me af te spoelen. Vervolgens nog even rondgekeken op de "plaatselijke markt" waar sieraden en dergelijke werden verkocht. Daarna nog langs een andere oase gereden waar het water bijna helemaal verdwenen is. Er stonden overigens ook nog wat huizen van mensen die een aantal decennia geleden moesten verhuizen. Daarna nog een stukje achtbaan gepakt in de zandduinen. Het was er nu wat drukker, zodat we op een gegeven moment echt recht op een groep mensen tussen twee wagens heen af reden op een top. Die konden nog wel wegspringen, zodat we door konden rijden. Toch wel spectaculair zo'n woestijntocht. Uiteindelijk weer bij de asfaltweg terecht gekomen bij een soort van camping. Daar konden we douchen en ditmaal op stoelen zittend onze laatste lunch van onze meegereisde kok proeven. Daarna afscheid genomen van onze toearegs omdat we met taxi(bussen) naar Sebha terug werden gebracht. Aangekomen in de bewoonde wereld eerst onze achterbleven tas opgezocht en even wat spulletjes overgepakt. Lange broekspijpen weer op natuurlijk, want je mag niet met je blote knieÙn in de beschaafde wereld. Els en Bob waren onderweg met de taxi een slaapzak verloren. Hun bagage lag bovenop het dak en een van de tassen was opengegaan, waarna de slaapzak eruit gevallen was. Na wat gedronken te hebben eerst maar eens een internetcafeetje opgezocht. Een van die dingen die ze niet in LibiÙ zouden hebben, maar iets dat echt overal is. Of zou het een Fata Morgana zijn. M'n e-mail is toch niet aangekomen. Of misschien toch vergeten om de send-button te kiezen. Daarna nog wat rondgelopen en tenslotte op het gemak een broodje Shoarma gegeten. Bij het hotel teruggekomen, moesten we haast maken, want het was een zooitje op het vliegveld en we moesten wel op tijd inchecken om naar Tripoli te mogen vliegen. Toen we daar aankwamen was het inderdaad druk. Een beetje dringen om de bagage netjes ergens bij elkaar te plaatsen, zodat die snel ingecheckt kon worden. Daarna kregen we onze boardingpas. Nog maar even wachten en dan moesten we snel opstaan om naar het vliegtuig te kunnen. Afijn na een paar loze pogingen werd de vertrekhal langzaam aan leger en waren we nog steeds aan het wachten. We hadden een bruine boardingpas en eerst kwamen alle andere kleuren aan de beurt. Om de tijd te doden konden we af en toe wat drinken en wat snacks halen bij de bar uit de groepspot. Zou het dan toch nog een 1 April grap zijn. Nou de grap was wel dat het ondertussen 2 April was geworden.

Zondag 02-04-2006
Sebha - Tripoli, Sebratha
Midden in de nacht kwam dan eindelijk het sein dat we door de controle heen mochten naar de vertrekhal. Joepie. Daar nog even een poosje wachten natuurlijk, alvorens we naar het vliegtuig mochten lopen. Wel nog even je eigen tas zoeken en plaatsen op de aanhanger die naar het vliegtuig gebracht zou worden. Toch wel even zoeken zo in het donker met wat weinig verlichting, maar uiteindelijk konden we instappen in de hypermoderne Foker 28. Ja, U leest het goed. Foker. Schijnbaar wat misgegaan in de vertaling. De ramen waren ondertussen van matglas en tijdens het stijgen/dalen gingen zulke felle lichten aan dat je niet echt wat buiten kon zien. Omstreeks 5 uur konden we eindelijk op ons bed gaan liggen. Nog net voordat Klaas Vaak langs kwam hoorde ik de minaret oproepen tot het ochtendgebed. Daar moest Klaas maar even op wachten dan. Gelukkig konden we behoorlijk uitslapen. Pas om 12 uur was er voor belangstellenden een excursie gepland naar een andere Romeinse opgraving in Sabratha. Het ontbijt was wat magertjes maar goed genoeg om de maag te vullen. Het was behoorlijk druk op de weg. Op de site maar rustig zelf rondgewandeld en wat dingen bekeken. Een behoorlijk indrukwekkend theater en prachtig gelegen aan de Middellandse Zee. Daarna was het tijd voor de (late) lunch, waarna we weer terug naar het hotel werden gebracht. Nog eventjes wat rondlopen door de stad om vervolgens met de gehele groep het laatste avondmaal te nuttigen (slik). Na een goede maaltijd droegen diverse mensen een gedicht op aan onze reisleider. Sommigen als groep, sommigen als individu. Theo werd er helemaal stil van en dat is op zich een hele prestatie. Na afloop nog even met z'n allen op een terrasje gezeten waar diverse mensen aan de waterpijp gingen.

Maandag 03-04-2006

vlucht terug naar Nederland

Er is een tiet van komen en er is een tiet van gaan. En vandaag was die laatste dan aan de beurt. Nog even een ontbijtje, nog even een korte wandeling en dan op naar de bus om naar het vliegveld te gaan. Inchecken ging wat langzaam met ÚÚn balie en afhandeling per persoon, maar uiteindelijk was dat een stuk sneller dan het wachten op het vorige vliegveld. Daarna nog even gekeken in de winkels voor souvenirs en vervolgens de laatste dinars (en dat waren er nog veel) omwisselen voor Euro's. Ik kreeg voor het eerst in m'n leven een echt briefje van 100 Euro te zien. En dat in zo'n "arm" land. Vervolgens afscheid genomen van onze reisleiding en op naar het vliegtuig met enige tussenstops (controles). Voor instappen van het vliegtuig werd nog even gecontroleerd of er netjes je visum was afgestempeld. Dat was het geval dus konden we door naar het vliegtuig. Aan boord roken we voor het eerst weer alcohol, zodat velen wel een wijntje of een biertje namen. In Frankfurt aangekomen kwamen we aan bij Gate A26. We zouden vertrekken van A21, dus dat was prima dachten we. Mis poes. Eerst moesten we met de trap naar beneden en in de bus stappen. Vervolgens werden we naar Gate B gereden. Daar konden we weer helemaal teruglopen naar Gate A met onderweg natuurlijk nog wat controles (paspoort/handbagage). Vervolgens kon het lange wachten beginnen. We hadden zo'n vier en half uur voordat het vliegtuig zou vertrekken. Eerst nog maar even wat rondgelopen en wat gekeken bij de landings-/opstijgbaan. Daarna maar even nog wat gegeten en gedronken en wat foto's en films van diverse mensen bekeken. Qua eten was er niet al te veel, want de restaurants waren buiten en dan moest je weer door de controle heen. Daarna op naar het vliegtuig en op naar Schiphol. Daar stond de familie ons weer op te wachtten. Na afscheid genomen te hebben was het dan ook weer op naar Rotterdam voor de eerste tussenstop. Daarna spullen inladen en zelf doorrijden naar Hellevoetsluis. Het einde van een prachtige vakantie.