| Vanochtend eerst naar het museum van Germa geweest met daarin wat rotstekeningen en andere interessante info. Er waren zowaar ook wat borden in het Engels, zodat je nog enigszins kon begrijpen wat het was. Daarna nog een stukje over de asfaltweg, alvorens we bij zeer hoge zandduinen kwamen. Daar eerst nog even geluncht en gewacht tot het iets koeler was, zodat er over het zand gereden kan worden. Daarna begon het achtbaan spektakel. Met grote snelheid over het losse zand rijden, om genoeg vaart te krijgen om behoorlijke heuvels te nemen. Dat lukte regelmatig niet, zodat er geschakeld moest worden, een stukje achteruit gereden moest worden, om vervolgens weer een nieuwe poging te doen. En als je dan boven was, dan was het af en toe lekker stijl naar beneden. Ik was op dat moment ook even niet zo blij dat ik voorin zat. Dan speelt die hoogtevrees toch wel even op. Maar even de ogen dicht doen, rustig adem halen en dan komt het allemaal vanzelf wel goed. Na een tijdje wordt het zelfs wel leuk op een bepaalde manier. Alleen moet die dan niet al te scherp de bochten nemen, want dan ben je toch bang dat hetzelfde gebeurd als met die andere jeep. De aangepaste zijwaartse schaal van Ludo moest dan ook worden ontwikkeld. De schaal van Ludo is bedacht door een van de reisgenoten, genaamd Ludo (goh), die een soort van afgeleide schaal van Richter is, maar dan voor bultjes op de weg met hun impact op de reizigers. Bij 8 wordt het hoofd gestoten, bij 10 licht de achterste passagier op de voorbank en bij 12 licht de auto op de kop en kan niet meer rijden. Maar onze chauffeur was duidelijk ervaren genoeg en bedreven om de boel goed in de gaten te houden. Hij had nog tijd om in de spiegels naar de anderen te kijken. iets wat een aantal chauffeurs toch zelden deed. Nog vrij snel twee meertjes/oases bezocht, alvorens we een stuk zand op zochten dat we kampeerplaats zouden noemen. De laatste nacht in de tent. Toch wel een vreemd gevoel eigenlijk.
|
producties 
060331