Zaterdag 13-10-2007
Aankomst Buenos Aires en korte wandeling door de stad
De koffers waren er redelijk snel, dus we konden snel naar onze reisleider Mark. Op naar de bus en op naar het Hotel. We konden nog niet op de kamer, want dat kon pas vanaf 12:00. Dus maar een stadswandeling met de groep gedaan. Eerst de pinautomaat opgezocht, zodat we wat konden betalen en toen op naar de koffie en op naar de plaza del Mayo. Op Plaza del Mayo lopen de dwaze moeders elke week hun rondje, maar natuurlijk niet toen wij er waren. Daar vlak bij is het paleis, waar de beroemde balkonscene van Evita zich ooit heeft afgespeeld. Vervolgens langs het monument van Columbus, het ministerie van Defensie, naar de haven en het standbeeld van de oranje koningin. Naar het falkland/malvinas monument en via de obilisk weer terug. Net op tijd om nog drie kwartier de kamer op te zoeken, te douchen en omkleden. Voor de Tangoles met aansluitend een diner met show. Maar wat een vreemde lift hebben ze daar in het hotel. Door de drukte besloot ik maar mijn tassen met de trap te verplaatsen. Ellen vond het handiger met de lift, maar ging daardoor op en neer, zonder dat de lift maar wilde stoppen. Oeps. Uiteindelijk stopte die wel op de goede verdieping, maar dat was wel even spannend.

Zondag 14-10-2007
Stadstours Buenos Aires
's Ochtend eerst even moeders gebeld om haar te feliciteren met haar verjaardag. Daarna met de metro en wat buslijnen de stad verkend. O.a. naar het graf van Evita op de begraafplaats Recoleta. Dat is net een klein dorp met allemaal praalgraven, die net kleine huizen lijken. ¦s Middags nog snel gegeten en op naar de fietsboer voor een stadsjunglesurvivaltocht, zoals ik het maar zal noemen. Zonder fietspaden, moet je of door de mensenmassa heen of langs de auto's fietsen. Wel een mooie tocht o.a. door Boca en het stadspark.

Maandag 15-10-2007

Buenos Aires / Salta

Vanochtend de spullen op een kamer gezet en met z¦n tweeÙn met de bus naar Boca, alwaar we nu meer tijd hadden om rond te wandelen. Dan zie je alles toch een stuk relaxter, dan als je daar maar een half uurtje hebt. Wat een kleurige wijk is dat. Na de lunch weer terug naar Plaza del Mayo en over de lijnbaan gelopen van Buenos Aires, genaamd Florida. Daar waren dus wel genoeg winkeltjes, zeg maar. 's Avonds met de bus naar het vliegtuig en op naar Salta. Omstreeks middernacht zijn we nog even de stad ingegaan om wat te drinken. Aan boord was het karig en je mag tegenwoordig natuurlijk zelf geen drank meenemen in de handbagage. Fijn hoor, meneer Bush.

Dinsdag 16-10-2007
Salta
Vandaag met z'n tweetjes Salta onveilig gemaakt. Eerst naar de kabelbaan voor een uitzicht over de stad. Met de kabelbaan weer terug en op naar de plaza del 9 July om even een cola te drinken op een van de vele bankjes. Terwijl één van de twee daar zat, kon de ander wat foto's/video te schieten. Over de winkelstraat (Florida) gelopen en daar even wat gegeten. Aangezien tussen de middag nogal veel gesloten is, zijn we een stadswandeling gaan doen, die uiteindelijk uitkwam bij een museum aan de rand van de stad, waar we dachten dat mummies lagen. Dat bleek verkeerd te zijn, dus die twee pesos waren wat minder goed besteed. Toen zijn we bekaf, bij een benzinestation wat gaan drinken. Na de moed weer verzameld te hebben, gewandeld via de San Francisco kerk en een museum van een koloniaal huis naar de Plaza. Daar een museum ingedoken die ook niet de goede was, maar waar we gelukkig wel op tijd achter waren. Daarna naar de goede, waar het binnen toch wel koud was, om de mummie goed te converseren. Wellicht daar een koutje opgelopen. Weer terug naar de Playa om wat te eten en te drinken. Ondertussen een soort van wisseling van de wacht vanuit het restaurant gezien. Nog even wat avondfoto¦s en terug naar de kamer. Een pittige wandeldag.

Woensdag 17-10-2007

Salta

Oeps dat koutje van gisteravond was dus niet zo best. Vannacht weinig geslapen en ik voel me dus niet echt lekker. Ik ben dan ook na het ontbijt niet met de groep meegegaan op excursie en ben op de kamer gebleven om uit te zieken. Alleen er af en toe uitgeweest om wat thee te drinken beneden. Tijdens het schoonmaken van de kamer, moest ik uit pure verveling even internetten, totdat de kamer schoon was. Hopelijk gaat het morgen weer wat beter als we met de bus moeten.

Donderdag 18-10-2007
Canyon "Quebrada de Humahuaca"
Vandaag voelde ik me nog niet fantastisch. Dus ik heb niet echt veel bewust van de busreis meegekregen. 's Ochtends viel het nog wel mee. Onderweg even gestopt bij een dorpje onderweg met een kerk waarvan het dak van cactushout is gemaakt. Helaas was die gesloten. ¦s Middags bij een wandeling op de top van een berg stond er veel wind en kreeg ik weer veel last van de verkoudheid. Op de hotelkamer aangekomen even een uurtje gelegen en toen voelde ik me opeens kiplekker. Ik zag er schijnbaar zo slecht uit van te voren dat Marc, maar niet aan ons gevraagd of we wilden barbecueuen. Maar daar had ik toch wel zin in, zodat ik nog even het dorp in ben gelopen, om wat drinken te halen voor bij de barbecue. Tenminste wat er voor doorgaat. Een paar stukjes vet met een vleessmaak en een beetje sla, peen, aardappel en brood. Gelukkig had ik niet zo'n enorme honger.

Vrijdag 19-10-2007
Humahuaca / Grens Bolivia / Tupiza
Vanmorgen voelde ik me ook weer goed, dus was de busreis een stuk beter uit te houden. Eerst nog even naar Humahuaca, om daar wat rond te kijken en toen richting de grens waar we eerst nog wat gegeten hebben. Met de bus zijn we naar de grens gereden en met bagage zijn we over de grens gewandeld. De grensformaliteiten gingen voor Zuid Amerikaanse begrippen best wel snel. Zeer vriendelijk personeel daar bij de grens. Alleen dan moet je nog even naar de bus lopen. En de buschauffeur had de bus op een wat minder handige locatie neergezet. Oftewel een half uur lopen met koffers en nog lichtelijk heuvel op. Toen we halverwege waren, was bij Ellen dan ook de maat vol en stopte ze met wandelen, wat er direct toe leidde, dat er nog meer mensen bleven wachten. Uiteindelijk was de buschauffeur dan wel zo slim om naar dat punt te rijden, ondanks dat de helft van de groep wel het hele stuk had gelopen, naar de originele wachtplaats.

Zaterdag 20-10-2007
Busrit naar Sucre
Vandaag een lange busrit. Onderweg even wat plaspauzes gehouden en wat gegeten. Ook nog even gestopt bij Potosi voor een uitzicht over de stad en de mijnen. Daar komen we dinsdag weer. Onderweg ook nog even gespeeld met m'n PDA/GPS. Toch al gauw zo'n 4200 meter hoog, dat Potosi.

Zondag 21-10-2007
Tarabuco / Sucre
Vanmorgen naar Tarabuco geweest voor de plaatselijke markt. Vooral kijken naar de mensen in de klederdracht. Wel leuk. Even snel op een terrasje nog wat gegeten, maar niet echt veel. Slechts een klein broodje met ei. We moesten helaas weer snel naar de bus terug voor een stadswandeling in Sucre. Dat was een pittige wandeling, maar wel mooi. Langs diverse gebouwen gelopen. Uiteindelijk bij een begraafplaats geweest met een lokale gids van een jaar of 10. Heel grappig. Daarna naar het nonnenklooster met daarin een schilderij van het laatste avondmaal met cavia als hoofdschotel (sorry kuifje). Daarna het dak op voor een mooi uitzicht over de stad. Overigens ons hotel heeft ook een mooi uitzicht over de stad. Na het klooster zijn we naar het cafe Joyride geweest, dat gerund wordt door een Nederlander. Dus met diverse Hollandse schotels op de menukaart naast wat internationaal eten. Als toetje een Bossche bol op. We hadden wel trek na dat ene broodje. Daarna terug naar het hotel gelopen (bergop).

Maandag 22-10-2007
Bergwandeling / Dinopark
Vandaag een lekkere wandeling van een berg af. Heel mooi. Duurde wel een beetje lang. En dat was wat minder fijn, omdat we om 2 uur terug zouden zijn voor lunch en daarna naar een dinosaurus park zouden kunnen gaan. Nou om twee uur waren we nog op de berg. Wel in de bus gelukkig, maar nog een groot eind weg van de stad. Wij viertjes redelijk in paniek en gevraagd of onze reisleider gebeld kon worden. Helaas was er mobiel nog geen bereik. Dat was er pas om 3 uur, terwijl we om 3 uur uit de stad weg zouden moeten gaan. Oeps. Omstreeks kwart over drie in de stad aangekomen en bij de stadsgrens overgestapt op een taxi richting de dino's. Dat zou sneller zijn dan de bus. Daar aangekomen was de boel gelukkig nog open en waren we zeker tien minuten te vroeg voor de laatste rondleiding. Daar was Mark dus ook. Dus gelukkig konden we met z¦n zevenen daar rondkijken. Diverse dinosaurussen waren daar op ware grootte nagebouwd en neergezet om een indruk te krijgen van de grootte. Op het eind kon je een berg zien, waarop dino pootafdrukken staan. Wel op een afstandje maar toch wel leuk om te zien. Daarna dus terug naar het hotel. Wat douchen, de was ophalen en even internetten, voordat we gingen dineren. Onze lunch is er weer mee ingeschoten, met slechts een appel en een banaan. Maar ach gisteren, was het ook niet veel. Kunnen we al die kilo's vlees weer een beetje kwijt raken. Argentinië is duidelijk een biefstukland en in Bolivia kunnen ze er ook wat van. Wel veel te lekker. Slechts ietsje meer dan 75 gram per dag. Dat zal waarschijnlijk vanaf Uyuni wat minder zijn, tijdens de "zoutmerentocht".

Dinsdag 23-10-2007
De zilvermijnen van PotosÝ
Vandaag vroeg op om omstreeks 7:00 te vertrekken naar Potosi. Daar als eerste de mijn in. Eerst nog inkopen doen, waaronder de dynamiet en ontsteker, die ik in mijn handen gedrukt kreeg om mee te nemen. Daarna de helm en stofjas gehaald en naar de mijn gereden. Daar eerst een demonstratie gehad van dynamiet afsteken, waarbij ik een deel van het werk mocht doen. De dynamiet in een bal rollen, een gaatje erin maken, de ontsteker erin steken, de lont op juiste lengte afsnijden, het geheel in een zakje stoppen met extra explosieven. Daarna naar de plek gelopen om het af te steken. Daar mocht ik de zak ingraven en wachten tot ze het ontstoken. En dan natuurlijk ........ hard wegrennen. Na een seconde of dertig ging het vuurwerk de lucht in met een grote boem. Daarna de mijn in voor een korte rondleiding. Eerst naar een museumpje ondergronds. Af en toe bukken natuurlijk en oppassen voor de grote putten van meters diep. Daarna op naar hun afgod genaamd Teo, Alwaar ze elke week aan offeren op vrijdag. Alcohol en sigaretten. Daarna weer terug en eventjes wachten op de anderen die een avontuurlijkere route hadden gekozen. Daarna naar het huis van een van de rondleiders, alwaar we de lunch aangeboden kregen. Veel verschillende soorten aardappels. Zeer lekker. Daarna naar het museum van Potosi, waar vroeger de Spaanse en later de Boliviaanse munten werden geslagen. Misschien ook wel bekend van Piet Hein en zijn zilvervloot. Toch wel handig die geschiedenislessen. Nu snap je tenminste waar dat zilver vandaan kwam. Trouwens hier een leuk internetcafe annex telefoonhuis. De muis is in de vorm van een auto met koplamp en achterlamp. Humor.

Woensdag 24-10-2007
Begin zoutvlaktentocht
Vanuit Potosi moesten we vroeg op, om op tijd in Uyuni te zijn. Het ontbijt kon nog niet geserveerd worden, dus moest dat onderweg gebeuren in een klein gehucht. Een broodje ei en zeer zwarte thee was het enige wat ze te bieden hadden. Gelukkig waren Ellen en ik al wat voorbereid en hadden we de avond ervoor alvast wat broodjes en sap gekocht van onze laatste bolivianos. Tenslotte hoefden we toch niet veel meer uit te geven. Nou dat hebben we dus geweten. In Uyni moesten we nog lunchen, dus hebben we maar gekozen voor het goedkope menu en een sapje, wat we nog net konden betalen. Geen fooi over, wat natuurlijk niet zo netjes was. Daarna eerst uitstempelen om het land te mogen verlaten. Dit omdat het gebied waar we gingen rondrijden grensgebied was en er geen echte douane meer was (schijnbaar). Toen de koffers op de jeep laden en proberen om iedereen een beetje redelijke zitplaats in de jeeps te geven. Iets wat tot enige strubbelingen leidde, omdat sommige graag bij elkaar wilden zitten en de oneven verdeling van de jeeps (5 per jeep) leidde tot opsplitsen van enkele koppels. Daarna eerst naar het treinenkerkhof. Een beetje zoals ze in de USA ook wel hebben met vliegtuigen en dergelijke. Niet meer gebruikte treinstellen die ondertussen al aardig vergaan waren ergens in de woestijn gedropt. Daarna op naar de zoutvlakte. Eerst een stop bij bergjes waar men het zout liet drogen. Daar een bijzondere groepsfoto gemaakt met iedereen bovenop zo'n hoopje. Toen snel doorrijden naar "het" zouthotel. Dat wil zeggen het eerste zouthotel wat ze daar ooit hadden wat nu een soort van restaurant is. Ondertussen hebben ze er meerdere gebouwd aan de rand van de zoutvlakte. In eentje daarvan hebben wij geslapen. Deze lag aan het noorden van de vlakte, in de buurt van de plaats Tahua. Een erg basic overnachtingplaats, met zeven slaapkamers voor 3 personen. Die nacht werden alle stelletjes opgesplitst en werden het aparte dames en herenkamers. In de jeep was ook een kokkin mee (met zoontje). Die zorgde 's avonds (en 's ochtends en 's middags) voor het eten. Een gemeenschappelijke badkamer met twee toiletten, die je mocht doorspoelen door er een emmer water in te gooien. Eigenlijk best wel vertrouwd. Net zoals Kootwijk. De stroom werd geregeld met een generator, die 's avonds om kwart over tien uit ging.

Donderdag 25-10-2007
Zoutvlaktentocht
Vandaag redelijk mogen uitslapen. Aangezien er toch al wat mensen opstonden, heb ik dat ook maar gedaan en nog wat rondgewandeld richting de vlakte voordat het ontbijt kwam. Daar kon ik dwars door een kudde lama's heenlopen. Best wel bijzonder. Je verwacht elk moment de volle laag, maar ze keken me alleen af en toe wat aan of liepen wat weg. Dat terwijl ze wat gras aten, wat tussen het zout groeide. Daarna naar het "viseiland", dat met enige fantasie wel op een vis leek. Daarop groeiden veel cactussen. Een vreemde oase midden in de vlakte, die ongeveer net zo groot is als BelgiÙ (de vlakte dus en niet het eiland). Daar een poosje rondgewandeld en uiteindelijk ook geluncht. Toen op naar wat grotten. Ondertussen had Angela (een van de medereizigers) veel last van haar been. Onderweg naar de grotten werd het echt te veel. Ze moest toch wel zo snel mogelijk naar een dokter. We waren bang dat ze trombose had, wat toch wel erg onhandig is als je in een jeep zit opgesloten en heen en weer wordt geschud. Toen dat besloten was, had ik net de twee grotten gezien en besloot ik maar om mee te gaan. Dit omdat ik geen zin had om met nog meer mensen vast te zitten in een jeep. Bij de dokter aangekomen bleek het gelukkig wel wat mee te vallen. Een beklemde spier. Ze kreeg een injectie en wat pillen en mocht daarvoor het gigantische bedrag van 9 bolivianos voor betalen. De consult was gratis. Dat kwam dus neer op ca. 90 eurocent. Ze besloot om maar al haar laatste bolivianos te geven, wat neerkwam op 3 euro. De dokter kwam overigens de volgende dag nog kijken hoe het met de patient was. Veel rusten en met het been omhoog zitten. Aan het eind van de middag terwijl we aan het "borrelen" waren kwam de lokale jeugd langs voor een voetbalwedstrijd. Een aantal van de heren wilden uiteindelijk wel meedoen (en een enkele dame genaamd Ellie). Op een half voetbalveld op grootte hoogte (ca. 4350 meter) was dat toch wel een opgave. Bij het eerste de beste "sprintje" vanuit de achterhoede naar voren was ik toch wel buiten adem. En dat bleef zo de rest van de wedstrijd. Een beetje tactisch opstellen en korte stukjes hard lopen bleek nog redelijk effectief. Een vreemde wedstrijd. 7 volwassen Europeanen, tegen elf Boliviaanse jochies van tussen de 6 en 15. We kwamen redelijk snel voor, doordat hun niet echt georganiseerd speelden en met het grote deel van de ploeg rond de bal liepen. Een paar lange passes zorgen al snel voor wat kansen. Halverwege de wedstrijd wisselden we van helft en namen we een paar minuten rust. Een welkome fles water werd snel door ons naar binnengewerkt. We besloten ook dat ze mochten winnen, alhoewel het toch behoorlijk close was, toen we eenmaal allemaal redelijk buiten adem waren. Nog een prachtig eigen doelpunt met het hoofd gemaakt, waarop onze keeper Marc kansloos was. En tenslotte gaf de scheidsrechter (een van onze groep) zoals afgesproken nog een strafschop. Je had die gezichten van die gastjes moeten zien. Uiteindelijk 6-4. Nog wat potloden aan hun gegeven en een groepfoto gemaakt. Bij het avondeten kwamen ze opeens langs in hun nette kloffie en gingen ze wat muziek spelen. Wel een beetje vals, maar het ging om het idee. Dit maal overigens vier slaapkamers, waarvan er 2 waren van 8 personen. Het werd dus al wat knusser. Overigens lag dit dorp (San Pedro de Quemez) ten zuiden van de vlakte.

Vrijdag 26-10-2007
Gekleurde meren
Vandaag vroeg op, omdat het een lange tocht zou worden. Bij de eerste stop, waren we opeens twee jeeps kwijt. We konden daar vervolgens anderhalf uur wachten voordat iedereen er weer was. Een van de jeeps bleek een elektronische storing te hebben gehad na 5 minuten onderweg. En aangezien de jeeps niet goed op elkaar wachten duurde het erg lang voordat ze gemist werden. De jeep bleek dus niet te repareren en de mensen en de bagage moesten over in de andere jeep die ze was gaan ophalen. Dat was dus onze jeep, waarin onze spullen stonden. We mochten dus anderhalf uur wachten in de volle zon, met alleen je fotocamera in de hand. Gelukkig was er nog een fles water te scoren in de andere achtergebleven jeep, anders was het toch niet zo prettig geweest. Met drie jeeps moesten we dus verder, waardoor het toch wel erg krap werd, zowel in de jeep met de mensen, als op het dak waar de bagage maar net paste. Uiteindelijk wel gewoon het programma afgemaakt en op een redelijke tijd op de volgende slaapplaats aangekomen. De lunch was bij een meer waar veel flamingo's zaten. Ook liepen er verderop een paar vicuna's die Ellen en ik op de gevoelige plaat hebben vastgelegd. Wel bijzonder, omdat die behoorlijk schuw zijn. Een pittige rit met behoorlijke klimmen over slechte wegen. Met enige regelmaat moesten we toch wachten op de andere jeeps. Terwijl we met onze jeep zaten te wachten op de andere jeeps, zagen we opeens een aantal konijnkangeroes tegen, zoals ik ze maar zal noemen. De kop van een konijn, maar de lenigheid van een wallibi/kangeroe, zodat die lekker kan springen. Viscacha schijnen ze te heten. Aan het eind van de middag zijn we nog bij het veelkleurige meer geweest. Hier zijn drie slaapzalen van 7 personen. Ook was het er zeer druk met andere vakantiegangers, die in andere zalen lagen. Dat word weer langzaam wennen aan de bewoonde wereld. Omstreeks een uur of tien pas naar bed gegaan, terwijl we om 5 uur al weer weg gaan.

Zaterdag 27-10-2007
naar San Pedro de Atacama (Chili)
Even voor 5 uur dus op, zonder ontbijt. Al vrij snel zijn we bij de geisers langsgegaan (Sol de Manana). Vooral stoomgaten en wat modderpoelen. Wel heel erg bijzonder zo in de kou te lopen met die warme lucht en de maan op de achtergrond bij een doorkomende zon. Daarna op naar Aguas Callientes voor een warmwater badje, waar we even konden opwarmen. De zon kwam door en al snel hadden we het echt warm. Daar kregen we ook ons ontbijt. Ongeveer op het hoogste punt van de reis. 5600 meter of iets dergelijks. Bij de grens aangekomen het papiertje van Bolivia bij de douane ingeleverd en de spullen overgegooid op een busje. Deze bracht ons naar de Chileense grenspost 45 minuten verderop en een paar duizend meter lager gelegen bij San Pedro. Daar eerst de papieren afhandelen en met de bagage een hok in voor een controle. De tassen open en er even invoelen en dan was het weer goed. De spullen weer over in dezelfde bus, die ons naar het hotel bracht. 's Avonds nog een excursie gedaan voor een zonsondergang in de maanvallei. Ook nog een poosje gewandeld door de vallei der doden. Het is hier zeer warm. 's Avonds viel het licht uit terwijl we net de stekker in het stopcontact deden om batterijen op te laden. Onze schuld dachten we even, maar het hotel en de hele stad was zonder licht. Dat gebeurd schijnbaar wel vaker. Uiteindelijk in het donker een tentje opgezocht waar wat kaarsen en een haardvuur brandden. Tijdens het eten ging het licht opeens weer aan, maar voordat de rekening kam viel het licht weer uit. Wat een vreemde stad.

Zondag 28-10-2007

San Pedro de Atacama

Vandaag eigenlijk een rustige dag in San Pedro. In het dorp zelf is weinig te beleven en we hebben weinig zin om een excursie te boeken of te gaan fietsen in de hete zon. Vanochtend dus hier wat rondgelopen en het kerkhof en het museum bezocht. Daarnaast niet al te veel gedaan.

Maandag 29-10-2007
El Tatio en nachtbus naar La Serena
Vanochtend vroeg op. Half vier, zodat we om vier uur met de bus konden gaan voor de El Tatio geisers. Tja, daar sta je dan om vier uur en geen bus te zien. Er reed er af en toe eentje voorbij, maar niet die van ons. Uiteindelijk om half vijf was die er eens. De busrit duurde ca. 2 uur en die heb ik voornamelijk dommelend doorgebracht om nog wat slaap in te halen. Bij de geisers was het erg koud. Wel weer veel stoomputjes. En af en toe een echte geiser die het water ca. 1,5 meter omhoog spoot. Niet zo spectaculair, maar wel aardig. Het leuke was wel dat het ontbijt in het warme water was gekookt. Namelijk een eitje. Na het ontbijt op naar een ander gedeelte, alwaar een soort kunstmatig verwarmd zwembad was. Aan de ene kant heel erg warm. Aan de andere kant, gewoon zwembadtemparatuur. Bijna iedereen bleef bij het warme gedeelte zitten, zodat ik op mijn gemak wat baantjes kon trekken. Wel redelijk druk overigens met ca. 8 bussen. Het is echt wennen aan de hoeveelheid mensen. Dat was op de zoutvlakte toch beter. Gelukkig werd het weer wat warmer, zodat het weer T-shirt weer was. Op de terugweg nog langs een meertje gereden, alwaar weer wat bijzondere vogels te zien waren, zoals de Chileense flamingo, de Chileense eend en de Chileense gans. Schijnbaar zitten we in Chili. Ook nog even een klein dorpje bezocht van ca. 8 huizen en een kerk. Wel grappig om te zien, dat op de rieten daken er zonnecellen stonden. Zeer authentiek dus. Onderweg kwamen we weer zo'n oes tegen, zoals ik ze maar zal noemen. De kop van een konijn, maar de lenigheid van een wallibi/kangeroe, zodat die lekker kan springen. Viscacha (konijnkangeroe) tegen. Helaas zat deze wat stil. Fijn voor de fotografen, maar voor de video wat minder. 's Avonds om 8 uur de nachtbus genomen naar La Serena. Op zich had je meer knieruimte dan in een vliegtuig, maar ze waren zo vriendelijk om van die voetblokjes neer te zetten, waarop je je voeten kon neerzetten, terwijl ik die dingen toch graag omhoog klap voor wat extra beenruimte. Helaas. Ook lekker aan het einde van de bus gezeten, naast het toilet. Telkens als er iemand was geweest, dan kwam er zo¦n lekkere geur van af. Tot overmaat van ramp hadden ze ook nog een televisie aan staan, waarbij je aan het begin van de rit en het eind van de rit verplicht was om mee te luisteren via de speakers boven je hoofd. Ik heb dus maar een poosje met m¦n koptelefoon opgezeten totdat het wat rustiger was. De bus zou maar stoppen in twee plaatsen, maar dat betekent wel dat je per plaats meerdere opstapplaatsen hebt. Een beetje verwarrend allemaal. Maar goed een paar uurtjes toch nog m¦n ogen wat dicht gehad en een beetje geslapen.

Dinsdag 30-10-2007
La Serena
Om 12:00 mochten we al gelijk de hotelkamer in, dus dat was een meevaller. Even de spullen gedropt en hop de stad verkennen. Eerst een pinautomaat vinden. Ze houden wel rekening met buitenlanders die liever Engels spreken dan Spaans, maar je moet wel even goed kijken. Eerst je pincode geven en daarna de keuze foreigner kiezen. Dan krijg je uitleg in het engels. Ach het werkt. In San Pedro kon je eigenlijk helemaal niet pinnen, dus was het wel handig dat we contante dollars bij ons hadden. We waren van plan om bij de markt La Recova wat te gaan eten, maar de mensen die je binnen probeerden te halen waren zo opdringerig dat we niet echt meer zin hadden en maar terug zijn gelopen en ergens anders wat hebben gegeten. Wel daar over de markt gelopen, maar de souveniertjes zijn niet bepaald erg fraai. Daarna naar de "Kathedraal" en bijbehorend museum. Ook nog naar de Santa Domingo kerk geweest, wat ook niet echt spectaculair was. Voor de "rust" daarna naar de Japanse tuin gegaan. Wel redelijk netjes opgezet, maar je hoorde nog steeds het lawaai van de stad. Daarna even gauw wat koffie met gebak genomen, om op tijd voor de avondexcursie te zijn. Om 18:45 zouden we naar de sterrenwacht te gaan, maar het zicht was maar 70%, dus wordt het uitgesteld tot morgen. Hopelijk is het dan beter, want het schijnt een bijzondere sterrenwacht te zijn, waar meerdere westerse landen vertegenwoordigt zijn met kijkers. Uit "verveling" zijn we met een deel van de groep, dan maar op het terras van het hotel gebleven en wat drank en chips ingeslagen, voor een borreluurtje. Toch nog wel laat geworden voor lokale begrippen (12 uur).

Woensdag 31-10-2007
Coquimbo / La Serena
Vanochtend wat uitgeslapen en op naar de havenstad Coquimbo. Bus 1 stopt vlak voor ons hotel en gaat eerst door de stad naar die havenplaats. Daar lekker door de haven gebanjerd en de visafslag gezien. Ook een jonge zeerob, die om eten vroeg. Deze zat direct achter een muurtje zodat je hem nagenoeg aan kon raken. Wat een scheetje. Nog even door de stand gelopen en toen op zoek naar een bushalte. Nou dat kostte moeite. Aan diverse mensen gevraagd naar de busterminal en uiteindelijk daar gekomen, bleek dat een busterminal voor de grote lijnbussen. Tja, om nu al naar Santiago te gaan is toch wat te vroeg. Dus verder zoeken en ja hoor we zagen lijn 1 rijden. Maar die reed de verkeerde kant uit. Dus verwees hij ons naar een blok verder, waar de bus de andere kant op reed. Tja, dat heb je met al dat eenrichtingverkeer hier in Zuid Amerika. Daar reed de bus en die hebben we maar aangehouden terwijl die reed. Dat schijnt hier wel normaal te zijn. Je hebt wel bushaltes, maar je kan ongeveer overal in en uitstappen. Daarna nog even naar het strand gewandeld om de vuurtoren te zien, die er op de kaart wel bijzonder uitzag, als een soort van kasteel. In werkelijkheid was die wel wat klein en een beetje vervallen. Nou ja, even een frisse neus gehaald. Het is hier overigens bewolkt en slechts een graad of 16. Dat valt even tegen. Het lijkt wel een lentedag in Nederland. Nou wat een vreemd weer is dat hier zeg. Hebben ze 320 dagen goed zicht in La Serena. Hebben wij net twee slechte dagen. Dat viel toch enigszins tegen bij de sterrenwacht. Ook had ik verwacht dat we bij een grote in ieder geval de buitenkant konden zien. Helaas, we gingen naar een kleine sterrenwacht met onderweg verhalen over de grootste van de wereld, hier in Chili (in het noorden bij San Pedro/Antofagasta). De nummer drie, vier vijf zes zeven allemaal in Chili. Een aantal ervan bij La Serena vanwege de goede atmosferische omstandigheden. Maar helaas voor ons dus niet zo fantastisch. Wel een "vlammende" blauwe ster gezien vanuit de koepel. Doordat het zicht zo slecht was, hadden ze de presentatie, maar zo ver mogelijk naar achteren geschoven in de hoop op beter weer, waardoor het op het einde toch wel koud werd, daar boven op de berg. Omstreeks 1.15 waren we terug bij het hotel. Overigens op de heenweg in het plaatsje Vicuna nog Halloween gevierd. De kinderen liepen er verkleed. Ook heb ik nog een snoepje gehad van een van die "monsters". Wel grappig om zo¦n westers (Amerikaans) feest in Zuid Amerika mee te maken. De commercie doet hier goede zaken.

Donderdag 01-11-2007

Busrit naar Santiago de Chili

Vanochtend weer vroeg op (zucht). Om 6.30 ontbijten. Met de taxi naar de busterminal en toen tot 14.00 in de bus naar Santiago. Onderweg nog een beetje m¦n ogen dichtgedaan, zodat ik wat extra slaap kon terugpakken. Maar wel vermoeiend. Na aankomst in het hotel na een half uurtje er op uit met de groep voor een stadswandeling. Na een uurtje uiteindelijk aangekomen bij de markt, waar men veel vis verkocht. Daar wou onze gids Marc gaan eten met de groep. Na wat gerommel eindelijk wat plaatsen gekregen en weer wachten op de menukaart. Dat duurde even, want ze hadden er schijnbaar maar eentje. Bestel je. Hebben ze bepaalde dingen opeens niet. Geen patat, geen vlees. Tja, als je dan een beetje moe bent, heb je er even geen zin meer in. Ellen stond als eerste op met de mededeling dat ze aan de overkant kip ging eten. Al gauw stapten ook de grote meerderheid op. Na het eten wilden we teruglopen, naar de rest van de groep, maar opeens waren de deuren van de markt dicht. Gesloten. Daar sta je dan met je goed fatsoen. Wat doen we. Nou ja, dan maar met z¦n achten zelf verder met de stadswandeling. Eerst naar de Plaza des Armes (het centrale plein dus). Daar de onvermijdelijke kathedraal bezocht. Vervolgens langzaam aan terug naar het hotel gelopen. Even op de kamer wat gerust en toen op zoek naar een internetcafe. Ondertussen nog even met Marc gesproken over het voorval met de lunch en hem gevraagd of hij het hotel voor volgende week hier in Santiago kon regelen. Dat zou hij nog regelen. Dus dat horen we morgen of het gelukt is. Het afhandelen van het E-ticket voor Paaseiland ging lekker snel. Toch wel fijn dat we dat zelf geboekt hebben. Dan kan je dus zelf een stoel uitzoeken. Stoel 26 J en L, bij het raam. De tickets geprint en uiteindelijk om 10 uur op zoek naar een eettent. Er was niet veel meer open, dus hebben we moeten eten bij een Italiaanse restaurant. Tja, je moet wat.

Vrijdag 02-11-2007
Santiago de Chile
Vandaag nog in Santiago rondgewandeld. Eerst met Marc naar het wisselen van de wacht gegaan, wat om de andere dag is en natuurlijk niet toen wij er waren. Wel was er schijnbaar een bijeenkomst van Latijns Amerikaanse presidenten en ter ere van hun was er een dansgroep uit Chili en liepen er diverse mensen in klederdracht van de verschillende landen met hun vlag. Daarna samen met Marc naar een jeugdherberg gegaan om te kijken voor een kamer volgende week donderdag. Zag er goed genoeg uit en redelijk betaalbaar. Wil je een eigen badkamer? Wil je alleen slapen op de kamer? Daar betaal je dus extra voor. Alleen even de naam noteren en ze zien ons wel verschijnen. Niets vooruit betalen. Fantastisch. Na deze administratieve handelingen zijn we er met z¦n tweetjes op uit gegaan in de stad. Nog eventjes in het stadspark op een heuvel geweest. Wat een vreemde stad. Zoveel mooie oude gebouwen en zoveel moderne flats er tussendoor. Maar ach, wat kan ik daar nou over zeggen als geboren Rotterdammer. Nog op diverse plaatsen rondgekeken en ontbijt geshopt. We kwamen moe aan op de kamer. ¦s Avonds was speciaal voor ons het afscheidsdiner een dag vervroegd. Heel gezellig. Het duurde even voor we een tentje hadden, iedereen aanwezig was en er genoeg zitplaatsen waren geregeld, maar het was dus gezellig. Het eten wellicht niet zo fantastisch, maar dat mag de sfeer niet drukken.

Zaterdag 03-11-2007
Vlucht naar Paaseiland
Vanochtend dus vroeg op (6:00 uur). Even aankleden en hop naar beneden om een taxi te nemen naar het busstation (Los Heros). De taxichauffeur wou ons bij de verkeerde busstandplaats afleveren, maar gelukkig wisten we waar de juiste bus stopte. Vervolgens dus in de bus een goede veertig minuten naar het vliegtuig. Het ging heel snel en we waren al even over zeven bij de balie. Geen mensen voor ons dus snel ingecheckt en daarna ons ontbijt opgegeten. Toen wilden we naar de gate, maar was er opeens een lange rij van wachtenden. Dat ging overigens toch wel snel, want de helft van de mensen liep mee om afscheid te nemen. Ook de controle ging voor Zuid-Amerikaanse begrippen zeer snel. Dus netjes om 9:00 in het vliegtuig en wachten maar. Een mooie 767-300 met entertainmentschermpje in de stoelleuning voor je. Heb me dus prima kunnen vermaken en weinig hoeven te slapen onderweg. Een stuk relaxter dan de busritten de afgelopen dagen. Na een vier en half uur vliegen op paaseiland geland, nadat we even een keerlus maakten boven de zuidkust van het eiland. Even wachten op de koffers en toen meteen een guesthouse geboekt. Die nam ons met een busje mee, waar we een kamer konden uitzoeken. Ietsje buiten het dorp (15 minuten), maar lekker goedkoop (we zijn natuurlijk Hollanders) en schoon genoeg. Met eigen badkamer. Wel één van de luxere kamers, want je kan ook met z'n vieren op een kamer liggen. Voor die dertig euro een goede deal lijkt me. 's Middags ook nog het duiken geregeld voor maandagmorgen 9:00 en even rondgekeken om een auto te huren. Dat kan je op je gemak het eiland verkennen zonder tijdsdruk van een groepstour. Dat zal wel even wennen worden. Je bent toch gewend aan de tijdsdruk van de afgelopen weken. Alleen op de vrije dagen natuurlijk wat minder, maar toch.

Zondag 04-11-2007
Paaseiland (westen)
Vanochtend zijn we hier naar de kerkdienst geweest. Een vreemde ervaring als je er geen bal van verstaat. Maar het was "gezellig". Met accordeon en veel gezang. Daarna gaan ontbijten in onze guesthouse. Eigenlijk is het van 9 tot 10, maar zondag.... Nou ja, dan is het zondag en kan alles (volgens onze guesthouse eigenaresse). Ach ja. Daarna naar het museum gelopen, waar we na een goed half uur er uit gekickt werden. Tijd is tijd! Opgedonderd. Afijn, dan maar naar buiten en rustig teruggewandeld naar het "centrum". Via de eerste echte mooie Maoi¦s en langs de begraafplaats, die meer leek op een bloemenstal. Wat een kleuren. Net Allerzielen geweest natuurlijk! Van al dat gewandel heen en weer werden we toch wel een beetje moe, zodat we maar besloten om een auto te huren. Waren we toch al van plan, maar het scheelt wel in het loopwerk. Heuveltje op, heuveltje af. Het is hier trouwens wel regelmatig zeer bewolkt. Af en toe een buitje van 5 minuten. Maar overwegend droog en best wel zonnig. Een beetje kermisweer, zal ik maar zeggen. Maar in een T-shirt goed uit te houden. 's Middags nog rondgereden door het zuidwesten van het eiland. Een vulkaan op genaamd Rano Kau. Daar was ook een oud dorp, genaamd Orongo, dat gebruikt werd voor rituelen in de oudheid. Aan de voet van de vulkaan ook nog de rotstekeningen in Ana Kai Tangata gezien en de bijzondere (haast Inca-achtige muur) in Vinapu. Daarna een wat lastiger stuk door het noordwesten, naar Ahu Akivi en Ahu Tepeu. Daar was de weg niet echt best. Wat een uitputtingslag was dat. Best wel intensief rijden. Ik was blij toen de weg weer een beetje begaanbaar was. Wat een losse steentjes, kuilen en dergelijke! Pfoe! 's Avonds voor het eten nog even de auto gewisseld. Onze goedkope huurauto was er vanmiddag niet, dus hadden we tijdelijk een duurdere gehad voor het zelfde geld onder de voorwaarde, dat we hem dus nu zouden wisselen. Tja, toch wel een minder luxe auto. Geen centrale deurvergendeling, electrische ramen en vooral een wat slechtere koppeling. Dat was dus weer even wennen.

Maandag 05-11-2007
Duiken
Vandaag gedoken. En onderwater een Maoi gezien en diverse visjes. Niet zo bijzonder als de Great Barrier Reef, maar wel weer eens leuk. Alleen in het water komen was even wennen. Je achterover laten vallen met uitrusting en al, had ik nog nooit gedaan. Maar goed, alles overleefd en weinig last van m¦n oren. Fantastisch. Zouden ze dan eindelijk eens normaal gaan werken. Wellicht helpt het spelen in een Heavy Metal band wel voor je duikoren. Ellen heeft ¦s middags nog eens gedoken, maar ik had weinig zin. Gewoon een beetje rondgehangen in het dorp en verder rustig aandoen. ¦s Avonds nog een lokale dansshow bezocht. Wel grappig, maar ook weer niet echt spectaculair, maar je moet het hebben meegemaakt. Zeg maar.

Dinsdag 06-11-2007
Paaseiland (Oosten)
Vandaag een lange rit door het oosten. Heel, heel veel, zeg maar echt veel Maoi¦s. Vooral in de vulkaan, genaamd Rano Raraku, waar ze ooit allemaal uitgehakt zijn. Sommige ware nog niet af. Wel vreemd om daar zo tussen te lopen, maar wel indrukwekkend. Een mooie, maar lange vulkaanwandeling. Het strand van Anakena was zeer mooi. Zeker met de die Maoi's erbij. Maar de mooiste Maoi's waren toch wel die bij Tongariki. Daar staan er vijftien op een rijtje, waaronder een zeer grote. Daar hebben we dan ook gepicknickt. Best wel een indrukwekkend eiland.

Woensdag 07-11-2007
Paaseiland (Oosten)
Vandaag eigenlijk nog een beetje de laatste plekjes bezocht die we nog niet gezien hadden en de wat mooiere plaatsen opnieuw bezocht. Best wel lekker relaxt zeg maar. Eerst naar de "hoedenfabriek", de vulkaan Puna Pau. Van de steen aldaar werden vroeger de hoedjes voor sommige Maoi's gehakt. Deze steensoort is veel roder dan die van Rano Raraku. Daarna opnieuw de oostroute. Eerst nog even naar Vaihu, want die hadden we gisteren nog niet bezocht. Daarna naar Tongariki, alwaar we de kervingen van Papa Tataku Poki nog niet hadden bezocht. Toen naar het strand van Anakena, waar we gepicknickt hebben en een poosje aan het strand hebben doorgebracht. Toen nog even naar Rano Raraku om te zoeken naar een Maoi die we in een boekje zagen, maar die we gisteren niet hadden gezien. Een lokale gids dacht hem te weten, maar bracht ons naar een beeld die we al gezien hadden. Vervolgens keek hij nog eens goed en zei dat het aan de andere kant van de kraterrand lag. Dus wij uiteindelijk toch maar weer de krater ingewandeld en daar nog eens gekeken. De bewuste Maoi hebben we uiteindelijk niet gevonden, maar het was wel weer een mooie wandeling. 's Avonds moesten we de auto inleveren en moesten we opeens weer wandelen door het dorp naar een restaurant en naar het hotel. He, dat is weer wat minder.

Donderdag 08-11-2007

Terugvlucht naar Santiago de Chile

Vanochtend na het ontbijt de taxi naar het vliegveld genomen, waar we na een paar minuten waren. Daar weer snel ingecheckt met de e-ticket en natuurlijk weer een poosje wachten op het vliegtuig. Weer een prima vlucht met uitstekende onboard entertainment met het individuele schermpje. Overigens een stuk beter dan bij Air France, want bij LAN kan je de films vooruit en achteruit spoelen en je kan een heleboel CD's kiezen voor muziek, in plaats van de paar radiozenders bij Air France. In Santiago aangekomen, naar de bus gewandeld, die ons naar Los Heroes moest brengen. Wel handig als je de weg weet. Je zit een stuk relaxter, want je weet precies waar je moet zijn. Vervolgens een taxi naar het hostel. Dankzij de "file" duurde het wat langer, maar we kwamen prima op tijd aan. Een eigen kamer, maar wel een gemeenschappelijke douche en toilet. Maar gelukkig waren er weinig andere gasten op onze verdieping, zodat het zo goed als een eigen badkamer was. Na aankomst naar een internetcafe geweest om het e-ticket te regelen voor de terugvlucht. Helaas lukte dat weer niet bij Air France. Toch nog last van de groepstickets schijnbaar. Gelukkig ging het op het vliegveld wel goed, zodat we dit keer op een normale manier aan de vlucht konden beginnen. Na het tevergeefs internetten naar onze favoriete Italiaan in Santiago geweest voor onze afscheidsmaaltijd met de Paaseilandgroep (met z'n tweeën dus).

Vrijdag 09-11-2007
Terugvlucht naar Nederland
Vanochtend nog even Santiago onveilig gemaakt. Eerst de wisseling van de wacht bijgewoond (nu dus wel). Daarna met de metro naar een berg even ten noorden van de stad voor een rit met de kabelbaan en een uitzicht over de stad. Tenminste, dat dachten we. We mochten er niet op, aangezien de President en kornuiten daar zaten. Shit. Fijn hoor zo'n topontmoeting. Dan maar naar de dichtbijgelegen dierentuin voor een bezoek aan de Nandu, die we helaas niet in de Andes waren tegengekomen. Een kleine struisvogel die daar voorkomt. Deze hebben we daar dus gezien met nog wat lokale (Zuid Amerikaanse) dieren en wat algemene dierentuindieren (leeuwen, tijgers, giraffes, olifanten e.d.). Daarna met de metro terug naar de stad voor een snelle hap en hop naar het hotel om de koffers op te pakken. Even een taxi aangehouden en hop naar Los Heroes voor de bus naar het vliegveld. Een bekend ritueel eigenlijk wel, maar dit keer was het wat drukker op de weg dan de eerste keer. De taxichauffeur wou ons weer bij de verkeerde bus afzetten, maar we wisten waar we heen moesten, dus ging alles goed. Op het vliegveld ging het dus goed met de tickets, zodat we op ons gemak daar nog konden wachten en ons overtollige geld konden inwisselen. In het vliegtuig viel de onboard entertainment dus wat tegen, omdat we LAN gewend waren. Wel kregen we zowaar champagne aan boord. Dat is dan wel weer een voordeel van een franse maatschappij. Onderweg nog een mooi uitzicht op een lichtbesneeuwde Andes en daarna ogen dicht op weg naar Parijs.

Zaterdag 10-11-2007

Terug in Nederland

Natuurlijk niet echt geslapen, maar gelukkig had ik dat al genoeg gedaan van te voren, zodat het niet zo erg was. In Parijs weer van board en met de bus een rondje om het gebouw naar de juiste gate. Nog even drie kwartier vliegen en toen waren we op Schiphol waar onze ouders ons ophaalden.