Libie

Zaterdag 01-04-2006
Woestijntocht - Sebha
Vanochtend de laatste rituele verbranding. Dat zal weer wennen worden in de bewoonde wereld. Vervolgens eerst nog naar een oase gereden met een zeer zout meer, wat vanaf de bodem behoorlijk verwarmd werd. Je moest er echt enigszins in gaan liggen (of hooguit zitten). Als je je benen te ver naar beden stak dan verbrandde je ze gewoon. Met dat zout was het overigens niet zo moeilijk om te blijven drijven. Wel oppassen dat het niet in je ogen komt. Na deze verkwikkende verfrissing ben ik nog even naar een zoetwaterbronnetje gelopen om me af te spoelen. Vervolgens nog even rondgekeken op de "plaatselijke markt" waar sieraden en dergelijke werden verkocht. Daarna nog langs een andere oase gereden waar het water bijna helemaal verdwenen is. Er stonden overigens ook nog wat huizen van mensen die een aantal decennia geleden moesten verhuizen. Daarna nog een stukje achtbaan gepakt in de zandduinen. Het was er nu wat drukker, zodat we op een gegeven moment echt recht op een groep mensen tussen twee wagens heen af reden op een top. Die konden nog wel wegspringen, zodat we door konden rijden. Toch wel spectaculair zo'n woestijntocht. Uiteindelijk weer bij de asfaltweg terecht gekomen bij een soort van camping. Daar konden we douchen en ditmaal op stoelen zittend onze laatste lunch van onze meegereisde kok proeven. Daarna afscheid genomen van onze toearegs omdat we met taxi(bussen) naar Sebha terug werden gebracht. Aangekomen in de bewoonde wereld eerst onze achterbleven tas opgezocht en even wat spulletjes overgepakt. Lange broekspijpen weer op natuurlijk, want je mag niet met je blote knieÙn in de beschaafde wereld. Els en Bob waren onderweg met de taxi een slaapzak verloren. Hun bagage lag bovenop het dak en een van de tassen was opengegaan, waarna de slaapzak eruit gevallen was. Na wat gedronken te hebben eerst maar eens een internetcafeetje opgezocht. Een van die dingen die ze niet in LibiÙ zouden hebben, maar iets dat echt overal is. Of zou het een Fata Morgana zijn. M'n e-mail is toch niet aangekomen. Of misschien toch vergeten om de send-button te kiezen. Daarna nog wat rondgelopen en tenslotte op het gemak een broodje Shoarma gegeten. Bij het hotel teruggekomen, moesten we haast maken, want het was een zooitje op het vliegveld en we moesten wel op tijd inchecken om naar Tripoli te mogen vliegen. Toen we daar aankwamen was het inderdaad druk. Een beetje dringen om de bagage netjes ergens bij elkaar te plaatsen, zodat die snel ingecheckt kon worden. Daarna kregen we onze boardingpas. Nog maar even wachten en dan moesten we snel opstaan om naar het vliegtuig te kunnen. Afijn na een paar loze pogingen werd de vertrekhal langzaam aan leger en waren we nog steeds aan het wachten. We hadden een bruine boardingpas en eerst kwamen alle andere kleuren aan de beurt. Om de tijd te doden konden we af en toe wat drinken en wat snacks halen bij de bar uit de groepspot. Zou het dan toch nog een 1 April grap zijn. Nou de grap was wel dat het ondertussen 2 April was geworden.

Je kunt ook het gehele dagboek (zonder routes) in een keer lezen.

producties