Zaterdag 06-11-2010
Caracas
Vanochtend een beetje in het centrum van Caracas rondgewandeld met de groep. De stad hebben we met de metro bezocht. Die hebben ze hier dus blijkbaar ook. Eerst naar de in Venezuela standaard centrale plein genaamd 'Plaza de Bolivar'. Dat krijg je als die vrijheidsstrijder van Zuid Amerika in Venezuela geboren is. Daar in de buurt wat rondgewandeld met onder andere een bezoek aan het ouderlijk huis en het graf van Simon Bolivar. 's Middags weer terug naar het hotel en daarvandaan nog een wandeling gemaakt over de winkelstraat Sabane Grande. Dat schijnt in het donker gevaarlijk te zijn, maar overdag is het er gezellig druk en zijn er veel straatverkopers. Hier verkopen ze lekker gemaakte verse sapjes van diverse fruitsoorten.

Zondag 07-11-2010
Caracas - Mérida
Best wel lekker knus met zo'n klein groepje. 7 man plus reisleidster. Een eigen bus waar normaal gesproken 18 man in moeten, dus je kan wel narekenen dat we ruim kunnen zitten. Om 5 uur al weg. Ontbijt onderweg bij een wegrestaurantje. Prima te doen. De koffie is zeker wel te pruimen. En ook de empanadas en arepa's smaken goed als alternatief voor brood. Na de lunch begon het te hozen en werd het best wel gevaarlijk op de weg naar boven. Een stuk van de weg was weggeslagen, wat leidde tot grote files aan beide zijden. Een uurtje vertraging, maar gelukkig nog voor donker in het hotel.

Maandag 08-11-2010
Merida
Vandaag Mérida en omgeving onveilig gemaakt. Tenminste wat daar voor door mag gaan. Ouderdom komt toch wel met gebreken. Maar goed eerst lekker gezellig een uurtje in een winkelcentrum gekeken voor souvenirs (zonder resultaat). Daarna een uurtje terugwandelen naar het hotel met een lekker zonnetje. Snel omkleden om te gaan mountainbiken. Met z'n drieën hadden we vanmorgen besloten dat dat wel een leuke activiteit hier zou zijn. Daar heen gewandeld en in de buurt nog even een broodje voor dat we begonnen. En toen begon het zoals gewoonlijk te storten. Toch maar naar de verhuurservice doorgewandeld en daar eerst een half uur gewacht. Het miezerde nog wat, maar het was goed genoeg om te fietsen. Nog langs het hotel voor de regenjassen, want die waren we met dat zonnetje vergeten. Best wel pittig zo'n minimaal klimmetje naar het hotel. Zeker als de versnellingen niet lekker werken. Maar goed het werkt. Het werd wel wat steiler en dat klimt toch best wel lastig. Dan kan je toch merken dat je de laatste jaren weinig gefietst heb en nog nooit echt bergop bent gegaan in Nederland. Een klein stukje wandelen tussendoor en hop weer verder. Af en toe een afdalinkje, maar op den duur werd het me toch iets te zwaar. Mijn lichaam protesteerde. Ik kreeg opeens last van mijn linkeroogbol, die raar op mijn hoofd drukte en spontaan begon te tranen. Zeg maar een miniwaterval. Ik zag dus echt nog maar half. Even een grote pauze genomen onder een afdakje, maar de moed zakte toch wel weg. Zeker met de wetenschap dat er nog meer geklommen moest worden. En om de sfeer te verhogen begon het weer wat harder te regenen. De regen werd weer wat minder en toen maar weer een klein stukje proberen. Maar toen gaf ik de moed definitief op. Het ging gewoon niet. Ik wilde terug met de taxi. Maar ja, op een landweg een taxi vinden. De gids belde nog wel het kantoor, maar die kon geen chauffeur vinden. Die hadden geen zin om in de regen te rijden. Er zat dus maar niets anders op, om langzaam terug te gaan, omdat het grootste gedeelte toch nog naar beneden was (tenminste in mijn beleving). En de klimstukken heb ik dus maar gewandeld, waaronder ook langs de ondertussen toch al wat drukkere hoofdweg de stad in. Aan het einde van die klim was er een restaurantje waar ze op me wachtte. Daar heb ik maar even een cola gedronken voor extra vocht en energie. En wat hoor je dan op de radio? "I will survive". Inderdaad, dat zal ook zeker gebeuren. We hebben het teruggehaald naar het hotel. Nout was zo aardig om het laatste stukje naar de verhuurservice de fiets weg te brengen. Dan ik even een poosje gaan liggen. Zware hoofdpijn. Verschijnselen van hoogteziekte volgens onze reisleidster. Maar dat dan al op 1900 meter? Een beetje raar? Wellicht toch de ouderdom, te weinig ervaring met bergen op de fiets, en nog wat slaapachterstand. Wie zal het zeggen. Waarschijnlijk een combinatie.

Dinsdag 09-11-2010
Merida- Los Nevados
Vanochtend was ik nog steeds niet 100%. Gelukkig mocht ik voorop in de jeep zitten. Dat scheelt. Als je maar niet te diep in de afgrond kijkt met je hoogtevrees. Voor de veiligheid maar paracetamol genomen en dat leek toch wel redelijk te helpen. Toen ik hier vanmiddag was om 2 uur voelde ik me weer goed. En dat terwijl we nu op 2700 meter zitten. Hoogteziekte? Toch wel minder waarschijnlijk. Het zal wel. De hele dag zon, totdat we om 4 uur nog wat wilden wandelen in de buurt. Toen goot het weer. Dat is het tot nu toe steeds. 's Ochtends mooi weer en 's middags regen. Toen het ietsje droger was, zijn we nog even door het dorp gewandeld. Nergens was er stroom behalve op een kantoortje. Die had een eigen generator. En laat dat nou net een internetcafé-achtig iets zijn. Tja, dan is het wel even lekker om even met het thuisfront te mailen. Schijnbaar zijn ze daar zo blij met toeristen dat het internetten gratis is. Dat is weer eens een meevaller. Terwijl het donker aan het worden was, maar weer langzaam aan naar beneden gelopen, naar ons hotel. Het kan toch best wel glad zijn op die natte keien. Het werd al behoorlijk koud. Het eten was prima en daarna was het op naar de kamer om te slapen, voor zover dat in de kou lukt. Dat is toch wel weer wennen. Temperaturen die lijken op kamperen in het voorjaar in Nederland.

Woensdag 10-11-2010
Los Nevados - Mérida
De volgende ochtend daar op een muildier gereden de berg op. Het was behoorlijk modderig door de vele regen. Twee muildieren zijn dan ook met berijder en al gevallen. Gelukkig geen echt letsel. Alleen wat schrik. Uiteindelijk zijn we toch nog gestegen naar 3000 meter. Dus zo'n 300 meter omhoog op het muildier. En daarna weer dezelfde weg terug omlaag. Op het stijlste stuk zijn de meeste mensen toch maar even afgestapt om ergere problemen te voorkomen. Zo'n laatste stuk terugwandelen is dan toch ook wel weer lekker, terwijl de muildieren vanzelf los terugliepen. Aan het eind van de ochtend moesten we een deel van de autoweg naar Mérida zelf naar beneden lopen, omdat onze jeep niet meer terug kon komen. Die was 's avonds nog naar huis gegaan en stond nu halverwege. Gelukkig kon de bagage mee met een andere jeep, die ook naar Mérida moest. Dat scheelde weer het nodige gesjouw. In de stralende zon gelopen en deze brandde toch al aardig in onze nekken. Halverwege mochten we die jeep uit de modder duwen, want die stond echt vast en met zijn vieren lukte het ze niet. Dus met een paar stevige gringo's ging het een stuk beter. Ik stond tot aan de enkels in de modder, maar het lukte gelukkig. Daarna nog een eindje verder en toen mochten we door nog diepere modder, zodat we bij onze eigen jeep kwamen. De bagagejeep reed hier overigens wel zelf doorheen. Daarna op ons gemak met de jeep terug en aan het eind van de dag kwam er weer wat regen. Je raakt er aan gewend.

Donderdag 11-11-2010
Merida - Mucuchies
Vanochtend een beetje uitgeslapen. Daarna met de bus verder de bergen in. Op 4200 meter komt een soort van reuze edelweis voor, genaamd paramo. Zeer mooi. Ik heb wel heel rustig aangedaan. Je weet maar nooit met de echte hoogte. Alles ging gewoon goed. In het hotel wat gegeten, maar dat viel niet lekker. Een malariapil er achteraan en toen begon de nachtshow. Vreselijke diaree en na een paar uur ook nog eens overgeven. Gelukkig was ik niet de enige. Mijn kamergenoot had ook last van diaree. Gedeelte smart, gedeelde wc, ach ja.

Vrijdag 12-11-2010
Mucuchies - Los Llanos
Vandaag een lange rit naar de Llanos. Een hele warme laagvlakte met veel water. Het zuidwesten van Venezuela ligt in de buurt van Colombia, dus de militairen controleerden regelmatig. Uiteindelijk moesten we zelfs onze tassen laten controleren of er geen wapens tussen zaten. 's Ochtend onderweg heb ik nog wel een kleine aanval van diaree gehad, maar dat was gelukkig de laatste aanval. Zeker op zo'n lange busdag kan dat enorm lastig zijn.

Zaterdag 13-11-2010
Los Llanos
Vandaag met een boot het water op. Een aantal zoetwaterdolfijnen gezien, een aantal leguanen en diverse vogels. Toen begon het voor de verandering eens in de ochtend te regenen. Snel weer terug naar onze hato en even een poosje wachten. De zon brak weer door, dus we mochten weer. Daar piranha's gevist en vervolgens wezen zwemmen. Geen beten opgelopen van de piranha's, dus zo erg is deze ondersoort niet. Aan het eind van de middag nog met een truck de vlakte in gereden voor een zonsondergang. Erg bewolkt maar wel mooie kleuren en wolken. Na het eten nog kaaimannen spotten, maar dat bleek niets anders zijn dan er eentje vangen met de hand en deze tonen aan de groep. Een beetje vreemd. Na terugkomst bedacht ik me opeens dat ik mijn malariapil weer vergeten was bij het eten, net zoals twee dagen geleden. Dan maar achteraf innemen. Niet echt handig, maar het is wellicht beter. Ondanks dat ik nog geen muggenbeten heb. Vervolgens een paar uur geslapen en toen begon de diaree weer en ook het overgeven. Niet erg veel geslapen dus. Net als twee dagen geleden. Hmm.

Zondag 14-11-2010
Los Llanos - Ciudad Bolivar
Vandaag weer een lange bustocht. Voor de ontbijtstop moesten we met een pontje overvaren vlak in de buurt met Columbia. We moesten daarvoor uit de bus en die stop kon ik goed gebruiken voor een bezoek aan de Ba±os. Bij de ontbijtstop heb ik nog wat thee en twee niet belegde broodjes genomen, maar daar voelde ik me niet echt beter door. Bij de volgende stop heb ik me dan ook maar beperkt tot wat thee en ben ik gauw weer achterin in de bus gaan liggen. 's Avonds in Ciudad de Bolivar voelde ik me wel ietsje beter. Een beetje gegeten en snel naar bed. Tenslotte wil ik niets missen van Angel Falls. Dit keer maar bewust geen malariapil ingenomen. Tenslotte ben ik nog niet gebeten en zitten er normaal gesproken geen malariamuggen in de grote stad. Morgen maar even aankijken bij Angel Falls. En aangezien de vorige aanvallen van diaree en overgeven kwamen nadat ik die pil had genomen pas na het eten, heb ik nu maar geen risico genomen (wat betreft de maagklachten dan). Tenslotte moet mijn maag nog een beetje herstellen.

Maandag 15-11-2010
Ciudad Bolivar - Angel Falls
Vanochtend voelde ik me weer prima en konden we naar het vliegtuig naar Canaima voor de Angel Falls. Een mooie vlucht in een klein vliegtuigje en ik mocht naast de piloot zitten. Best wel lastig om je handen dan thuis te houden als je zo naast de knoppen zit. Prachtige uitzichten over de rivier overigens. Vervolgens snel in de boot naar de campsite aan de voet van de Angel Falls. Onderweg een klef broodje en wat cola. Aan het eind van de middag een beetje rusten en genieten van het uitzicht. Als je even het kamp uitloopt, dan kan de waterval al in de verte zien. Dat is toch wel even genieten. Want daar doe je het voor. Van onze Spaanstalige gids hoorde ik dat er hier geen malariamuggen voorkomen, dus ik ga voorlopig geen malariapillen slikken. Ik ben tenslotte nog niet geprikt. Zodra ik iets koortsig voel zal ik meteen de pillen erbij halen, mocht dat nodig zijn. Nog even wat wachten op het eten en dan hop de hangmat in. Gezien mijn eerdere ervaring met hangmatten (op de Amazone bij Manaus/Brazilië) ben ik maar rustig op mijn rug gaan liggen en de mensen gewaarschuwd dat ik wel eens kon gaan snurken. Dan zou ik wellicht nog een beetje kunnen slapen. Dat werkte inderdaad behoorlijk. Ik heb het nog even geprobeerd op mijn zij, maar dat was geen succes. Niet gigantisch veel geslapen, maar genoeg.

Dinsdag 16-11-2010
Angel Falls - Ciudad Bolivar
Vanochtend een vroege wandeling van een uur bergop voor een beter uitzichtpunt. Wel erg hoog die waterval. Bijna 1000 meter. Das best wel veel water. Niet zo breed als Victoria Falls of Iguazu, maar toch indrukwekkend. Daarna ontbijten en weer terug met de boot richting Canaima. Vlak voor Canaima mochten we uitstappen en een stukje wandelen onder een lokale waterval door. Wel alleen in je zwembroek, want je wordt echt drijfnat. Wat een ervaring. Daarna snel naar het restaurant voor een beetje spaghetti. Het vlees in de saus was niet bepaald echt lekker, dus dan maar gewoon alleen de spaghetti voor de vulling en een saus. Daarna op naar het vliegveld voor de weg terug. Ditmaal mocht ik achter de piloot zitten. Overigens was het weer dezelfde piloot. En deze kwam ons zelf ophalen bij de wachtruimte. Ook wel eens een leuke ervaring. Alsof het je persoonlijke chauffeur is. 's Avonds nog lekker in het zwembad gezwommen en daarna extra veel eten om nog wat in te halen van de afgelopen dagen.

Woensdag 17-11-2010
Ciudad Bolivar- Maturin
De volgende dag met de bus naar Maturin. Eerst nog 's ochtends naar de stad (Ciudad de Bolivar) om daar wat rond te kijken. Dit maal met een andere bus en chauffeur. Namelijk de man van onze reisleidster, die ook nog eens de eigenaren zijn van de Venezolaanse reisorganisatie. Origineel. We hebben dan ook de meest nieuwe en luxe bus die ze hebben. Overigens slapen we niet in Maturin zelf, maar een aantal kilometer ervoor op een ranch.

Donderdag 18-11-2010
Maturin : Excursie Orinoco Delta
Vanochtend met een bootje de Orinoco Delta in. Het had zoveel geregend de afgelopen dagen dat de wandeling door de modder niet door kon gaan. Of ik daar nou echt treurig om was, kan ik eigenlijk niet zeggen. Ik was er nog niet uit of ik nou wel of niet zou gaan lopen met mijn bergschoenen. Gewoon wel lekker relaxt zo varen. Ook weer wat zoetwater dolfijnen gezien. 's Middags nog in een luxe winkelcentrum geweest, maar dat was niet echt spectaculair. Nee voor het shoppen hoef je niet naar Venezuela. Ook niet voor de souvenirs. Maar goed, het is weer even wat anders om in de 'beschaving' rond te lopen.

Vrijdag 19-11-2010
Maturin - Caripe
Vandaag met de bus naar Caripe. Het dorp waar onze reisleidster woont. Daar 's middags in een grot geweest genaamd 'Cueva del Guacharo', waarin duizenden blinde vogels wonen (de Guacharo, vandaar ook de naam). Deze vogels leven als een soort vleermuis overdag in de grot en 's avonds gaan ze naar buiten. Waarschijnlijk een vogel met identiteitscrisis. Daarna een wandeling naar een watervalletje. Ze kunnen nu eigenlijk alleen nog maar tegenvallen.

Zaterdag 20-11-2010
Caripe : Excursie Miraflores N.P.
Vanochtend een wandeling richting een kloof, waarbij de rivier een paar keer overgestoken moest worden. Helaas was er zo veel water dat we halverwege de rivier niet meer konden oversteken. Te veel stroming. Daarna ging het ook nog eens regenen. Dat was weer een tijdje geleden, dat het gebeurde terwijl we liepen. 's Middags een beetje relaxt in de stad rondgewandeld. Daarna weer terug naar de grot om de vogels te zien uitvliegen in het donker. Daarna op naar het huis van onze reisleidster Ilonka en onze chauffeur Freddy om de verjaardag van onze reisgenoot Ingrid te vieren. Wel komisch om daar weer diverse Nederlands artikelen te zien. De pinata hing er al. Eerst een borreluurtje. Toen de pizza besteld, die Freddy haalde, terwijl wij de fotoalbums van Ilonka bekeken. Uiteindelijk als hoogtepunt mocht Ingrid de pinata proberen kapot te slaan. Grappig om dat ook eens mee te maken in een landelijke omgeving.

Zondag 21-11-2010
Caripe - Rio Caribe
Vandaag op naar de kust, de bergen uit. Naar Rio Caribe. Een beetje vergane badplaats. Onderweg eerst een deel van het schiereiland Paria bezocht. Daar bij een warmwaterbron gekeken en een beetje gewandeld door een lokaal dorpje. ¦s Ochtends nog een paar flamingo¦s gespot. Aan het eind van de dag waren we bij ons hotel in Rio Caribe. Onderweg nog diverse dronken mannen gezien, want op zondag is het in Venezuela gewoon zuipdag. En het liefst met veel harde muziek. Dat was op de "boulevard" ook wel te merken. Maar goed, toch wel leuk om er rond te kijken. De meeste restaurants uit de Lonely Planet waren gesloten of er mee gestopt, dus hebben we maar in het hotel gegeten. Die stond goed beschreven in de nieuwste LP. Helaas hadden ze slechts een kwart van de menukaart in huis. Dit omdat het hier toch wel lastig is om aan bepaalde ingrediënten te komen. In de sociale heilstaat van Chavez schijnt dat toch steeds lastiger te worden. Het betekende nog altijd dat er meer dingen op het menu stonden dan in menig ander restaurant. Maar ja, je stelt op iets in en dan moet je toch wat anders nemen. Desalniettemin toch nog behoorlijk gegeten.

Maandag 22-11-2010
Rio Caribe : Excursie Paria schiereiland
Vanochtend was het nog een beetje regenachtig, maar tegen de tijd dat we bij de cacao plantage/fabriek waren kwam de zon er weer doorheen. Het gaat weer de goede kant op. Heel leuk om te zien hoe de cacaobonen groeien en hoe ze uiteindelijk tot chocola worden verwerkt, inclusief de handmatige inpakafdeling. En de proeverij na afloop was ook goed te doen. 100% puur, 70%, 60%, 50%, melk, met noten, met kruiden. Van alles en nog wat. Inclusief de lokale baley's. Tja, da¦s wel even lekker genieten. ¦s Middags op het strand gezeten. Lekker relaxt. Een kokosnootje drinken, een beetje zwemmen en dan weer eens een biertje. Goh wat heb je het dan slecht. Dit begint op een gewone strandvakantie te lijken. He, wat eng. Waar is het avontuur? Na aankomst in het hotel nog even in het zwembad gedoken om het zout er af te spoelen. Heerlijk.

Dinsdag 23-11-2010
Carapano - Cumano - Puerto la Cruz
Vanochtend vroeg op, zodat we om 10:00 bij Mochima waren voor een boottochtje. De koelbox was mee, dus er was genoeg drinken in de vorm van cola, water en bier. Voor ieder wat wils, zeg maar. Het water in de Caribische zee hier is schijnbaar nogal hoog, want sommige stranden waren compleet onder water gelopen. We moesten dan ook voor de lunch uitwijken naar een ander strand dan waar ze normaal zitten. Ach wat zal het ons schelen. Lekker gesnorkeld, maar ¦s avonds was dat ook goed te zien. Diverse mensen zijn op hun rug en schouders verbrand. Ik natuurlijk ook, want de rest van het jaar zit ik zelden in de zon. Alhoewel ik in deze groep eens een keertje niet de enige echte witte ben. Gelukkig had ik het verbranden nog redelijk op tijd door en valt het nog mee. Het kan echt erger, weet ik nog uit ervaring. Na de boottocht nog een kleine busrit naar Puerto la Cruz, waar we aan het eind van de middag aankwamen. Onze laatste overnachtingplaats. Gelukkig slapen we er drie nachten, dus duurt de vakantie nog even.

Woensdag 24-11-2010
Puerto la Cruz
Vanwege de lichte verbranding vandaag maar een beetje rustig aangedaan in de stad Puerto la Cruz. Een beetje winkeltjes bekijken, een beetje drinken, wat eten en dan wat internetten. Je moet toch wat. Daarna wat gezwommen in het hotel. Dat koele water voelde wel verfrissend aan de rug. De verbranding was toch nog wel een beetje voelbaar en zeker ook zichtbaar. Ik lijk wel een aanhanger van Feyenoord qua kleuren.

Donderdag 25-11-2010
Puerto la Cruz : Excursie El Faro
Vandaag met een boot naar een eilandje in de buurt, genaamd El Faro. Het was behoorlijk bewolkt, dus veel last van de zon was er niet. Een beetje gezwommen, wat geluierd, een beetje gekaart, 4 op een rij gespeeld en de dag ging redelijk snel om. Om half drie met nog twee anderen alvast terug gegaan om nog een beetje rustig aan te doen in het hotel. In eerste instantie leek het erop dat we met z'n vieren in de boot stapte, omdat alle anderen op het strand bleven. Maar langzaam aan stroomde de boot vol. En over stromen gesproken. De pier was ongeveer net zo hoog als de zeespiegel, dus je moest met je blote voeten naar de boot lopen. Uiteindelijk bleven er slechts twee toeristen op het strand achter en dat waren onze reisgenoten, die pas om 4 uur terug wilden met de laatste boot. De boot ging lekker snel terug, maar sloeg toch een paar keer bijna om, met als gevolg dat er veel water de boot in sloeg. Ik was dan ook drijfnat. Maar goed dat ik mijn zwembroek nog aanhad. Zo is het pas een avontuurlijke vakantie. Gelukkig was ik wel zo slim om mijn rugzak in een vuilniszak te stoppen, dus die was heerlijk droog. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. In het hotel aangekomen maar eens mijn tas goed ingepakt en nog een klein hapje wezen eten. Op het eiland hadden ze alleen vis en dan eet ik meestal niet zo veel. Dus ik had al wat trek. 's Avonds met de hele groep uitgebreid wezen eten. Helaas was Freddy, onze chauffeur, al naar zijn huis, omdat er problemen waren met de papieren va een bus. Dus de volgende dag kregen we onze derde chauffeur, genaamd Dino. Ilonka was in ieder geval blij met ons cadeau wat ik onder haar eigen ogen had gekocht bij de cacaoplantage, drie dagen geleden. Ze wilden het eigenlijk wel zelf kopen, maar had niet genoeg geld. Toen ze even was weggelopen keken we elkaar even aan en besloten we dat voor haar te kopen. Is toch altijd leuker dan alleen een fooi. Toen Ilonka terugkwam in de winkel zat ik nog even demonstratief te denken en te rekenen en toen besloot ik zogenaamd om het toch maar te kopen. Het blijft leuk om mensen om de tuin te leiden.

Vrijdag 26-11-2010

Puerto la Cruz - Carßcas - Macuto : Gepland vertrek vliegtuig

's Ochtend om half negen zouden we vertrekken, maar door een misverstand vertrokken we pas om 9 uur. Ach ja, nog zeeën van tijd, dachten we. Omstreeks 1 uur waren we in de buurt van Caracas. Het vliegtuig vertrok om 17:50, dus als we er om 4 uur waren zou er geen vuiltje aan de lucht zijn. Drie uur voor een stukje van 30 km. Dat moet toch voldoende zijn. Normaal gesproken duurt het een uur. Soms anderhalf uur en als het echt extreem is 2 uur. Tenminste dat dachten we. De file begon echter vroeger dan verwacht. Langzaam rijden in de regen. Steeds meer wegen die samen komen. Wat een chaos op de weg. Langzaam werd het duidelijk dat het zeer krap zou gaan worden. Om 4 uur stonden we nog steeds halverwege Caracas en belde Ilonka naar het vliegveld om te vragen tot wanneer we nog konden inchecken bij Lufthansa. Nou, de balie was dus al gesloten. Het vliegtuig was er nog wel niet, maar we zouden niet meer kunnen inchecken. Ouch. Dan maar gelijk een hotel bellen in de buurt van het vliegveld aan de kust, om er zeker van te zijn dat we ieder geval konden slapen als dat nodig was. Dat lukte in ieder geval. Omstreeks 6 uur waren we bij het vliegveld. Dus was ons toestel waarschijnlijk al weg. Toch maar even checken wat er mogelijk was. Er waren in ieder geval 5 plaatsen voor de vlucht van de volgende dag en de andere 3 stonden op de reservelijst en die hadden nog wel goede kans. Dat was toch wel even slikken en de emoties liepen wat hoog op. Zeker als je 's ochtends wat later bent vertrokken dan gepland, omdat er mensen waren die dachten dat we later zouden vertrekken. Eventjes wat stoom afblazen en dan konden we toch gewoon met zijn allen in ÚÚn bus door naar het hotel. In het donker doorgereden naar de kust (zo'n 10 km) en daar naar het hotel gegaan in Macuto. De Shoestring-groepen zitten daar ook altijd (voor zover die reizen doorgaan), dus op zich was er goede ervaring met het hotel. Tja, dan kom je op de kamer en dan heb je het gevoel dat je een ijskast inloopt. Wat een leuke airco. Je kon hem zelf niet regelen of uitzetten. Gevraagd bij de receptie en die zette hem dus centraal uit. Van de reisleiding kregen we 150 Bolivar voor het eten (diner, ontbijt en lunch) met de mededeling dat we eventueel nog meer konden krijgen. Daartoe had Ilonka bij ons al wat euro's geleend (1100) en omgewisseld op de zwarte markt. Tenslotte moest Lufthansa ook nog eens per passagier 100 euro krijgen voor het wijzigen van de vlucht. Dat is een dure business. Gelukkig hoefden we het niet zelf te betalen, zoals ik bij een andere reis wel eens heb meegemaakt. Dat was voor ons een meevaller. Voor Ilonka wat minder als reisagent. Na het diner terug naar de kamer, waar de airco weer vrolijk ronkte. Nee, hij kon echt niet uitgezet worden. Met een dekentje en wat extra kleren aan geprobeerd om te slapen, maar dat lukte echt niet. Uiteindelijk heb ik mijn laken en deken maar opgepakt en ben ik op de gang op een bank gaan liggen. Dat was een stuk beter uit te houden. Ondertussen wel een leuke verkoudheid opgelopen, dus snotterde ik al behoorlijk. 's Ochtend om 5 uur kwam het personeel op de gang en werd ik vrolijk in het Spaans aangesproken alsof ik bij de inboedel hoorde. No habla Espanol. Veel gelach. Tja, het werd weer wat drukker, dus toch nog maar even naar de kamer. Ik had het nu zelf warm genoeg, dus die laatste paar uurtjes lukte wel.

Zaterdag 27-11-2010
Macuto : vertrek vliegtuig
Na het ontbijt nog even door de straten gelopen van het stadje. Het was droog, maar door de vele regen die gevallen was, zag alles er hopeloos uit. Daarna op naar het vliegveld. Dat ging lekker snel. We waren er veel vroeger dan nodig. Om half twaalf zou de balie open gaan voor ons. De balie voor de Lufthansa vlucht was zelfs veel eerder open, maar daar konden we niet naar toe omdat we eerst een ticket moesten hebben van de speciale balie. Om half een stipt was de dame er. Die had vervolgens een kwartier nodig, omdat ze de computer niet aan de praat kreeg. Het scherm gaf wel het opstartscherm van de monitor, maar niet die van Windows. Goh wat zou dat nou kunnen betekenen. Wellicht een stekker los. Ze belde de helpdesk, maar die kwam niet zo snel. Ik gaf maar aan dat wij wellicht konden helpen. Dat mocht zowaar. Ik dus achter de balie gelopen en achter de computer gekeken. En ja hoor. Geen monitorkabel aangesloten, alleen de stroomkabel. Deze even opgezocht in de kabelbos en netjes vastgezet. Probleem verholpen. Toch nog even met computers bezig in je vakantie. Er waren ondertussen al 7 plaatsen vrij voor ons. Dus nog maar eentje kon misschien niet mee. Dat was goed nieuws. Het slechte nieuws was dat we niet meer zelf konden beslissen wie dat was. Dat had Lufthansa zelf bedacht in Europa. Dus niet onze reisleidster, maar Thejo was de pineut. Dat werd dus spannend. Het duurde uiteindelijk een uur voordat de 7 tickets geregeld waren. Wij konden dus alvast de belasting betalen en door de controle heen. Ilonka bleef met Thejo achter in afwachting van een extra plek. Na de nodige controles moesten we uiteindelijk vroeg bij de gate zijn, omdat we wellicht werden omgeroepen om de koffer te checken. Rare jongens die Venezulanen. Maar goed, we mochten mee, dus we hadden geen klagen. Wel weer een poosje wachten, dus konden de kaarten weer van pas komen. Uiteindelijk kwamen Thejo en Ilonka ook, dus was de groep compleet. Het slechte nieuws was echter wel dat we vanaf Frankfurt in twee vliegtuigen naar huis moesten. De ene helft mocht gewoon op de normale vlucht van 12:05. De anderen mochten nog eens 4 en half uur extra wachten tot 16:35. Joepie. Daar hoorde ik dus bij.

Zondag 28-11-2010

Aankomst Europa

De vlucht ging goed. Wel wat weinig geslapen, maar dat was te verwachten. Het blijft behelpen met die kleine zitplaatsen qua beenruimte. Voor het landen zagen we al sneeuw in de boomtoppen liggen. Dat zag er koud uit. Op Frankfurt kwamen we er achter dat onze gates ook nog eens zodanig verschilde dat we op twee verschillende afgesloten plaatsen in de vertrekhal moesten zijn. Dus dat werd afscheid nemen daar. Daarna op door de controle heen en het lange wachten kon beginnen. Bleken we ook nog eens op een wel heel erg klein stukje te zitten met een beperkt aantal stoelen, winkeltjes en restaurants. Wat een droefenis. Ergens een rustig hoekje opgezocht en daar nog een uurtje gelegen. Daarna maar wat gegeten en gedronken. Uiteindelijk mochten we een uur van te voren pas naar de vertrekhal waar onze gate was. Een soort van fabriekshal die al behoorlijk koud was. Zit je er net een poosje. Moet je er weer uit, omdat ze de tickets weer moeten controleren. Joepie. Uiteindelijk waren we in het vliegtuig en kwamen we om half zes aan op Schiphol. Naar de bagageband waar onze tassen al waren. Dat ging gelukkig snel. Even afscheid nemen en door de poort heen naar buiten, waar Ma en Pa me al opwachten. Direct naar de auto en hop naar Rotterdam. Daar nog even koffie gedronken en vervolgens doorgereden naar Hellevoetsluis. Om 20:20 was het avontuur afgelopen. Een langere vakantie dan verwacht, maar wel een mooie ervaring.