Vrijdag 26-11-2010

Puerto la Cruz - Carßcas - Macuto : Gepland vertrek vliegtuig

's Ochtend om half negen zouden we vertrekken, maar door een misverstand vertrokken we pas om 9 uur. Ach ja, nog zeeën van tijd, dachten we. Omstreeks 1 uur waren we in de buurt van Caracas. Het vliegtuig vertrok om 17:50, dus als we er om 4 uur waren zou er geen vuiltje aan de lucht zijn. Drie uur voor een stukje van 30 km. Dat moet toch voldoende zijn. Normaal gesproken duurt het een uur. Soms anderhalf uur en als het echt extreem is 2 uur. Tenminste dat dachten we. De file begon echter vroeger dan verwacht. Langzaam rijden in de regen. Steeds meer wegen die samen komen. Wat een chaos op de weg. Langzaam werd het duidelijk dat het zeer krap zou gaan worden. Om 4 uur stonden we nog steeds halverwege Caracas en belde Ilonka naar het vliegveld om te vragen tot wanneer we nog konden inchecken bij Lufthansa. Nou, de balie was dus al gesloten. Het vliegtuig was er nog wel niet, maar we zouden niet meer kunnen inchecken. Ouch. Dan maar gelijk een hotel bellen in de buurt van het vliegveld aan de kust, om er zeker van te zijn dat we ieder geval konden slapen als dat nodig was. Dat lukte in ieder geval. Omstreeks 6 uur waren we bij het vliegveld. Dus was ons toestel waarschijnlijk al weg. Toch maar even checken wat er mogelijk was. Er waren in ieder geval 5 plaatsen voor de vlucht van de volgende dag en de andere 3 stonden op de reservelijst en die hadden nog wel goede kans. Dat was toch wel even slikken en de emoties liepen wat hoog op. Zeker als je 's ochtends wat later bent vertrokken dan gepland, omdat er mensen waren die dachten dat we later zouden vertrekken. Eventjes wat stoom afblazen en dan konden we toch gewoon met zijn allen in ÚÚn bus door naar het hotel. In het donker doorgereden naar de kust (zo'n 10 km) en daar naar het hotel gegaan in Macuto. De Shoestring-groepen zitten daar ook altijd (voor zover die reizen doorgaan), dus op zich was er goede ervaring met het hotel. Tja, dan kom je op de kamer en dan heb je het gevoel dat je een ijskast inloopt. Wat een leuke airco. Je kon hem zelf niet regelen of uitzetten. Gevraagd bij de receptie en die zette hem dus centraal uit. Van de reisleiding kregen we 150 Bolivar voor het eten (diner, ontbijt en lunch) met de mededeling dat we eventueel nog meer konden krijgen. Daartoe had Ilonka bij ons al wat euro's geleend (1100) en omgewisseld op de zwarte markt. Tenslotte moest Lufthansa ook nog eens per passagier 100 euro krijgen voor het wijzigen van de vlucht. Dat is een dure business. Gelukkig hoefden we het niet zelf te betalen, zoals ik bij een andere reis wel eens heb meegemaakt. Dat was voor ons een meevaller. Voor Ilonka wat minder als reisagent. Na het diner terug naar de kamer, waar de airco weer vrolijk ronkte. Nee, hij kon echt niet uitgezet worden. Met een dekentje en wat extra kleren aan geprobeerd om te slapen, maar dat lukte echt niet. Uiteindelijk heb ik mijn laken en deken maar opgepakt en ben ik op de gang op een bank gaan liggen. Dat was een stuk beter uit te houden. Ondertussen wel een leuke verkoudheid opgelopen, dus snotterde ik al behoorlijk. 's Ochtend om 5 uur kwam het personeel op de gang en werd ik vrolijk in het Spaans aangesproken alsof ik bij de inboedel hoorde. No habla Espanol. Veel gelach. Tja, het werd weer wat drukker, dus toch nog maar even naar de kamer. Ik had het nu zelf warm genoeg, dus die laatste paar uurtjes lukte wel.