Maandag 08-11-2010
Merida
Vandaag Mérida en omgeving onveilig gemaakt. Tenminste wat daar voor door mag gaan. Ouderdom komt toch wel met gebreken. Maar goed eerst lekker gezellig een uurtje in een winkelcentrum gekeken voor souvenirs (zonder resultaat). Daarna een uurtje terugwandelen naar het hotel met een lekker zonnetje. Snel omkleden om te gaan mountainbiken. Met z'n drieën hadden we vanmorgen besloten dat dat wel een leuke activiteit hier zou zijn. Daar heen gewandeld en in de buurt nog even een broodje voor dat we begonnen. En toen begon het zoals gewoonlijk te storten. Toch maar naar de verhuurservice doorgewandeld en daar eerst een half uur gewacht. Het miezerde nog wat, maar het was goed genoeg om te fietsen. Nog langs het hotel voor de regenjassen, want die waren we met dat zonnetje vergeten. Best wel pittig zo'n minimaal klimmetje naar het hotel. Zeker als de versnellingen niet lekker werken. Maar goed het werkt. Het werd wel wat steiler en dat klimt toch best wel lastig. Dan kan je toch merken dat je de laatste jaren weinig gefietst heb en nog nooit echt bergop bent gegaan in Nederland. Een klein stukje wandelen tussendoor en hop weer verder. Af en toe een afdalinkje, maar op den duur werd het me toch iets te zwaar. Mijn lichaam protesteerde. Ik kreeg opeens last van mijn linkeroogbol, die raar op mijn hoofd drukte en spontaan begon te tranen. Zeg maar een miniwaterval. Ik zag dus echt nog maar half. Even een grote pauze genomen onder een afdakje, maar de moed zakte toch wel weg. Zeker met de wetenschap dat er nog meer geklommen moest worden. En om de sfeer te verhogen begon het weer wat harder te regenen. De regen werd weer wat minder en toen maar weer een klein stukje proberen. Maar toen gaf ik de moed definitief op. Het ging gewoon niet. Ik wilde terug met de taxi. Maar ja, op een landweg een taxi vinden. De gids belde nog wel het kantoor, maar die kon geen chauffeur vinden. Die hadden geen zin om in de regen te rijden. Er zat dus maar niets anders op, om langzaam terug te gaan, omdat het grootste gedeelte toch nog naar beneden was (tenminste in mijn beleving). En de klimstukken heb ik dus maar gewandeld, waaronder ook langs de ondertussen toch al wat drukkere hoofdweg de stad in. Aan het einde van die klim was er een restaurantje waar ze op me wachtte. Daar heb ik maar even een cola gedronken voor extra vocht en energie. En wat hoor je dan op de radio? "I will survive". Inderdaad, dat zal ook zeker gebeuren. We hebben het teruggehaald naar het hotel. Nout was zo aardig om het laatste stukje naar de verhuurservice de fiets weg te brengen. Dan ik even een poosje gaan liggen. Zware hoofdpijn. Verschijnselen van hoogteziekte volgens onze reisleidster. Maar dat dan al op 1900 meter? Een beetje raar? Wellicht toch de ouderdom, te weinig ervaring met bergen op de fiets, en nog wat slaapachterstand. Wie zal het zeggen. Waarschijnlijk een combinatie.