Zaterdag 20-09-2008
Antananarivo
Vandaag met de groep ontbeten, terwijl we een kort welkomstpraatje van onze reisleidster Marjan kregen. De meest belangrijke informatie gaf ze op een A4-tje en dat zou ze zo de gehele reis doen. Daarna met Bas en Brigitte de stad onveilig gemaakt. Via de avenue de l'independance, waar ons hotel aan ligt, gelopen richting de place de l'independance alwaar we wat gedronken hebben. Vervolgens naar het presidentiele paleis, waar je niet naar binnen mocht en weer terug gelopen naar de avenue de l'independance, alwaar diverse marktjes waren. Een beetje redelijk eettentje was daar niet te vinden, dus maar weer terug naar de place de l'independance, alwaar we wat gegeten hebben en toen op zoek naar Lac Anosy dat achter het paleis moest liggen. Diverse muren en hekken hinderden ons, maar uiteindelijk kwamen we toch aan bij het meer, waar we dan ook maar even omheen gelopen hebben. Vervolgens op naar de supermarkt voor wat inkopen en langzaamaan naar het hotel terug om even wat bij te komen. 's Avonds met de groep gegeten bij Sakamanga.

Zondag 21-09-2008
Antananarivo - Canal de Pangalanes
Vandaag met de twee busjes naar Canal de Pangalanes. Aldaar aangekomen, zijn we overgestapt op een bootje waar eerst een paar Belgen op zaten. Maar ja, wij krijgen voorrang, dus moesten hun er af en werden wij naar ons "hotel". Een complex van wat strandhutjes. Aangezien ik de enige alleen reizende ben, heb ik een hutje voor me zelf aan de andere kant van de landstrook, waarvandaan ik een prachtig gezicht heb op de ondergaande zon boven het kanaal. Voor het eten werden we naar het strand geroepen, om daar een show te zien van wat muzikanten en danseressen/zangeressen (m/v). Tijdens dit concert zakte een bank in elkaar, zodat een aantal mensen op het zand vielen. Ook ging het op het eind nog even regenen, maar dat mocht de pret niet drukken.

Maandag 22-09-2008
Canal de Pangalanes
Ondanks dat we twee dagen in het kanaal aanwezig zijn, moesten vandaag toch weer de koffers pakken. Dit omdat we naar een ander appartementencomplex gingen. Onderweg eerst nog langs een privéreservaat voor lemuren, genaamd Palmérie. Hier zaten diverse soorten lemuren, die je van heel dichtbij kon zien, omdat ze gewend waren om met de hand gevoerd te worden. Een behoorlijke lange wandeling waarbij we ook nog diverse planten en wat kikkers zagen. Daarna op naar het Bushhouse waar we de nacht zouden doorbrengen (http://www.bushhouse-madagascar.com). 's Middags stond er nog een optionele tour naar een vissersdorpje op het programma, maar zoals velen, besloot ik om het maar even wat rustig aan te doen die middag. Lekker een beetje rondhangen bij het mooie huisje en een beetje de heuvel oplopen voor een mooi uitzicht over het kanaal.

Dinsdag 23-09-2008

Canal de Pangalanes - Andasibe

Vanochtend nog even lekker relaxen, voordat we om 11 uur met de boot weer terug gaan richting de busjes. Over de wat slechte weg weer met de busjes naar de grote weg, waarna we naar Andasibe zijn doorgereden. Daar regende het weer een klein beetje. Dat belooft wat voor morgen wanneer we door het natuurreservaat moeten gaan wandelen. Bij aankomst om 16:00 moest al gelijk het avondeten voor 19:00 worden besteld (inclusief voorgerecht en nagerecht). Een ritueel dat nog vaker zal volgen en steeds vroeger leek te moeten gebeuren. We overnachten weer in hutjes, maar dit keer staan ze zeer dicht tegen elkaar aan, zodat je het snurken van sommigen goed kon horen.

Woensdag 24-09-2008
Andasibe
Het is gestopt met regenen en het ziet er prima uit. Iedereen besloot dan ook maar om de lange wandeling van 4 uur door het natuurreservaat Périnet te doen. Weer veel lemuren, waaronder de Indri Indri. Al waren ze nu wat moeilijker te benaderen. Wat dat betreft kon je merken dat we nu in een echt natuurreservaat waren. We hadden twee gidsen, omdat een groep van 11 mensen toch wel iets te groot is in het reservaat. Dus opsplitsen in twee groepen en kriskras door het reservaat om lemuren te spotten. Na de middag zijn we met een groepje naar het dorp gereden om daar wat rond te wandelen. Even langs het postkantoor en daarna een brug over het dorp is. Tenminste dat was de bedoeling, maar het stond een grote truck op met oplegger, die niet gemakkelijk over de brug heen kon komen. Er werden diverse balken op de brug gelegd, om de truck wat hoger te later rijden, zodat de oplegger net over de rand van de brug kon hangen. Maar daar waren ze wel erg lang mee bezig. Uiteindelijk er maar langs gemanoeuvreerd en de wandeling vervolgd. Samen met Miranda en Jeroen heb ik voor het avondeten een nachtwandeling gemkaat met een gids langs de weg. Met een zaklantaarn op zoek naar diverse nachtdieren. Met moeite wat reflecterende ogen en stukjes van wat nachtlemuren gezien. Daarnaast ook wat kameleons en een schorpioen.

Donderdag 25-09-2008
Andasibe - Antsirabe
Vandaag wat vroeger op, omdat we nog moeten overstappen op een grotere bus. Met de busjes richting een benzinestation nabij Antananarivo, alwaar het overladen van de koffers gebeurde. Onderweg kon je, net als tijdens de eerste busrit, weer heel mooi de rijstvelden (sawa-achtig) en steenbakkers zin. Na de rustige dagen inde parken viel het tegen om weer opeens in een stad te zijn. In Antsirabe hebben ze de zogenaamde pouse-pousse, waarmee de rijkere mensen zich laten voorttrekken door de mensen die wat minder verdienen. En als toerist ben je ook rijk, dus wordt je geacht om je ook zo voort te laten trekken. Daar had ik niet echt veel zin in, als het Italiaanse restaurant tweehonderd meter verderop is, maar legt dat maar eens uit. Dus maar gewoon in m'n eentje bot door gelopen en snel wat wezen eten, zodat ik vroeg naar bed kon. Het was toch wel een vermoeiende reisdag geweest. Het internetcafeetje was na het eten gesloten, dus dat wordt weer weinig internetten.

Vrijdag 26-09-2008
Antsirabe
Vandaag eens lekker uitgeslapen om de vermoeidheid kwijt te raken. De stad lokt me niet echt, maar je moet toch wat gaat doen. Dus maar eens richting de supermarkt gelopen. Jawel, weer geen pousse pouse. En dat terwijl het nu toch al gauw een kilometer lopen was. Maar dat merk je dus wel. Constant wordt je aangesproken of je geen pousse pousse wil of dat je een souvenir wilt kopen. Er liep zelfs een verkoper ongeveer de helft van de tijd mee, waarna die buiten de supermarkt me gewoon weer opwachtte. Zeker wat weinig te doen, die jongen. In de supermarkt moest ik wat beleg voor de lunch van de volgende kopen. We zouden ergens onderweg gaan picknicken, met wat ingekochte stokbroden. Dus maar voor mezelf een pot pindakaas gekocht. Niet te geloven, dat je dat daar zo maar kan kopen. Daarnaast nog wat knijpers. De klamboes sluiten niet altijd even goed af en van een van de medereizigers kreeg ik een tip dat wasknijpers dan heel handig zijn. Zo leer je elke vakantie wel weer wat bij. Daarna langzaam aan maar weer eens terug gelopen en uit pure armoe maar een koffietentje ingedoken om even wat rust te hebben. Daar kwam onze reisleidster net even ontbijten, dus heb ik even wat bijgekletst. Daarna op naar het hotel om de boodschappen weg te brengen. Bas en Brigitte waren daar ook en we besloten om met z'n drieÙn wat te gaan lunchen. 's Middags naar twee meren in de buurt geweest. De tweede daarvan was op een bergje, alwaar we eerst wat omhoog moesten lopen. Toen liepen wat kinderen mee, wat daar schijnbaar wat vaker gebeurde. We gingen steeds hoger en verder weg van het meer, zodat we maar besloten om naar beneden te lopen. Wel geen echt pad, maar die zouden we vanzelf weer tegenkomen. Ondertussen de kinderen wat Nederlands woordjes geleerd. Aan het einde van de wandeltocht probeerden ze natuurlijk weer wat spullen te verkopen. Met de bus zijn we toen weer richting de stad gegaan. Bij het schemeren mochten we uitstappen en zelf een stukje door de dorpjes heen lopen. Diverse kinderen en mensen wilden graag op de foto, die dat dan natuurlijk gelijk konden zien op de digitale camera's. Wat een drukte dan opeens in zo'n dorp.

Zaterdag 27-09-2008

Antsirabe - Ranomafana

Weer een behoorlijke reisdag. Voor de lunch moesten we ergens langs de weg gaan zitten. Toen we daar een paar minuten zagen, kwamen er wat mensen kijken hoe wij zaten te eten. Best wel confronterend. De zon scheen behoorlijk en door het oncomfortabele gevoel bij het eten vergat ik toch om genoeg te drinken. Dat merkte ik al vrij snel daarna in de bus, toen ik toch langzaam aan me wat minder begon te voelen. Dus bij het appartementencomplex aangekomen wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk naar bed en had ik helemaal geen trek. Na een uurtje op bed te hebben gelegen, veel water te drinken en wat koekjes te hebben gegeten, voelde ik me gelukkig een stuk beter en ben ik nog eventjes naar de eetzaal gegaan om met andere te kletsen. Daarna weer vroeg naar bed voor weer een lange wandeling morgen.

Zondag 28-09-2008
Ranomafana Parc National
Het klinkt wellicht een beetje saai, maar ook tijdens deze wandeling van vier uur weer diverse lemuren gezien, waaronder de red front, de red belly en de sifaka. Daarna een rustige middag bij het hutje, alvorens we nog een avondwandeling door het park zouden doen. Dat wil zeggen bij schemering een half uur lopen over de gewone paden van het park richting een plaats waar veel nachtdieren komen. Daar een half uurtje rondkijken, waar we diverse muismaki's en een fosa zagen. Er mochten geen foto's met flits worden gemaakt om de beesten niet te verblinden, maar sommige mensen vonden dat zij het wel mochten van hun gids. Rare dieren, die mensen. Daarna in het donker (met zaklantaarn) teruglopen over het pad. En onderweg nog wat kikkers gezien.

Maandag 29-09-2008
Ranomafana - Andringitra
Zoals gewoonlijk om de andere dag weer met de bus naar het volgende park. Onderweg nog een stop gemaakt in Finarantsoa om de markt te bezichtigen. Daarna een papierfabriekje bezocht en volgens naar het privéreservaat Anja, om de ringstaartmaki te bekijken. Dat was een heel spektakel om ze recht boven ons zaten en zich een beetje als meeuwen gedroegen. Oftewel, laat maar lopen die handel. Halverwege de middag moesten we de bus uit om over te stappen in een truck, die ons het Andringitra park in bracht naar het appartementencomplex Camp Catta (http://www.campcatta.com). Na aankomst even wat gezamenlijk gedronken, maar al gauw kwamen er muggen aan en moesten we naar ons hutje vluchtten. Ik ben toch wel redelijk geraakt. Nu maar hopen dat er geen malariamug tussenzat. Want ondanks de Larium kan je het natuurlijk nog altijd krijgen.

Dinsdag 30-09-2008
Andringitra NP
Er waren in dit park weer diverse wandelmogelijkheden (met gids). Er werd weer massaal voor de wandeling van vier gekozen, dus gingen we dit keer in een grote groep. Dit park staat vooral bekend om het mooie natuurschoon en niet zo zeer om de dieren, alhoewel er wel een paar ringstaartmaki's waren. In het begin van de wandeling was er nog wel enige begroeiing en was het nog wel redelijk uit te houden. Daarna moesten we over de open vlakte en dat wordt toch wel wat lastig als de zon aan het branden is. Gelukkig had ik genoeg water bij me. In die vier uur heb ik toch al gauw zo'n drie liter gedronken. Tegen het einde van de wandeling hebben we ook nog een dorpje bezocht en het lokale ziekenhuisje. Na de inspannende wandeling was het weer lekker om in bij het appartementencomplex te zijn. Na de lunch moesten we (zoals bijna gewoonlijk) weer alle gangen van het diner bestellen. Dat wordt steeds lastiger, omdat je niet precies weet hoeveel trek je hebt. Ook is het nogal lastig om in te schatten wat het nu precies is. Zeker als je niet van vissen en schaaldieren houdt is het in dit land best wel lastig om wat van de kaart te bestellen. Maar zoals gewoonlijk wordt het wel heel goed klaargemaakt. Een rustige middag dus. Na het diner vond de bediening het leuk om ons te laten zien hoe hij danste en kon zingen. Ik weet nu wat het is om in de jury van Idols te zitten. Auch. Wat was dat vals. Een gitaar stemmen schijnt voor sommigen toch wel lastig te zijn. Maar dat paste wel bij het niveau van de zang. Niet iedere Malagasy kan dus zingen.

Woensdag 01-10-2008
Andringitra - Isalo
Zoals te doen gebruikelijk weer een reisdag. Eerst met de truck richting de grote weg. Vervolgens weer overstappen op de bus. Het begint er toch wel op te lijken dat in dit land je als blanke een bezienswaardigheid bent. Tijdens dat overstappen stonden natuurlijk weer diverse kinderen om ons heen. En ze verdringen zich allemaal om op de foto te kunnen. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. We waren al vroeg in Ranohira (even buiten het park Isalo). Daar nog even wat rondgekeken en geshopt en vroeg naar het hotel. En weer noem ik het hotel, alhoewel er gewoon een paar huizen staan. Maar ja, dat zit er gewoon ingebakken.

Donderdag 02-10-2008
Isalo NP (Canyon de Maki)
Dit maal blijven we eens twee volle dagen op dezelfde plek, dus drie nachten. Wat een luxe. Vandaag naar canyon de maki. En jawel, daar kunnen we lemuren (maki's) zien. Bij de ingang van de canyon zien we al gauw een groepje Sifaka's. Het blijft toch een fascinerend gezicht, die "beesten". Nou ja. Beesten mogen we niet zeggen. Het zijn namelijk dieren. En het zijn zeker ook geen apen. Het is wel familie van de apen. Het zijn namelijk half-apen. En als je goed bekijkt noemen we de mensen ook geen apen, alhoewel we natuurlijk wel een ondersoort zijn van de apen. Daarna op de canyon in voor een pittige wandeling. Het eerste stuk is voor iedereen nog met moeite te doen, maar na een half uurtje blijft een deel van de groep toch achter, terwijl de jongere garde steeds verder de canyon in klautert. Best wel pittig, maar gelukkig konden we onze rugzak bij denaderen achter laten, dus scheelt weer enige kilo's. In de canyon zagen we ook weer een paar sifaka's. Dat is toch weer een andere ervaring zo. Daarna terug naar de anderen en daar de gepicknickt. In de volle zin over de akkers weer terug gelopen naar de bus die ons terug bracht naar het dorp en vervolgens het hotel. Aan het einde van de middag naar het plaatselijke museum/informatiecentrum om wat te leren over de omgeving en daarna naar La Fenetre. Een rots waarin een gat zit, waardoor je de zonsondergang mooi kunt zien. Tenminste als je zin hebt om tussen de tientallen andere toeristen naar een venster te kijken. Je kan natuurlijk ook aan de andere kant van de rots gewoon genieten van de zonsondergang. Het was vanavond wat drukker in het hotel, want er was ook een buslading Fransen. Voor hen was er een muziekgroep. Maar wij konden er natuurlijk ook van genieten en we mochten ook meedansen. Nou ja, dansen? Hoe bedoel je?Ik noem het meer een beetje schuivelend achter elkaar lopen in een kringetje met ritmische bewegingen. Een wat exotischere manier van de polonaise, zonder elkaar aan te raken.

Vrijdag 03-10-2008
Isalo NP (Piscine)
Vandaag staat er weer een wandeling op het programma. Er zijn drie mogelijkheden, maar niemand heeft zin om de hele dag te wandelen in de volle zin, dus die valt af. Een deel van de groep loopt richting een piscine (badplaats), waar een beetje kunnen zwemmen en badderen. De andere groep doet eerst een wat langere wandeling daar in de buurt, om uiteindelijk ook bij de piscine uit te komen. Een hele mooie wandeling over de bergrug, zodat je mooi in de verte het dorp ziet liggen en de verschillende rotsformaties kunt gadeslaan. Na de zwem/lunch-pauze met z'n allen in de volle zon weer teruggewandeld naar de bus. 's Avonds was er weer een groepje muzikanten. Dit maal "speciaal" voor ons. Dus "mochten" we weer "dansen".

Zaterdag 04-10-2008
Isalo - Ifaty
Na drie dagen was het wel weer even wennen om de tas in te pakken. Maar als vanouds ging alles weer goed. Op naar Tulear. Ondeweg nog diverse Baobab's langs de weg gezien. In Tulear mochten we eerst wat shoppen, waarna we uitgebreid met de groep diverse hapjes gegeten bij de plaatselijke Italiaan. Daarna moesten de bus in voor de laatste tocht met deze bus. En dat over een piste. Oftewel een zanderige weg. Dat kostte toch wel wat moeite met zo'n grote bus, dus dat was wel even spannend. Ik moest spontaan weer terugdenken aan de woestijntocht in Libië en de zogenaamde schaal van Ludo. Maar wonder boven wonder, raakte niemand met z'n hoofd het plafond. Wel was er een behoorlijke kuil. En achterin kon je op een bepaald moment mooi zien, hoe rij voor rij een ieder even een stukje uit z'n stoel omhoog werd geschoten, zodat je wist wanneer je aan de beurt was. Dit maal moest ik het huisje met onze reisleidster delen. Wel gewoon een eigen slaapkamer. Eigenlijk het luxe huisje, genaamd royale. Drie slaapkamers, een badkamer en een zitkamer. En dat allemaal gescheiden door een gang. Om de ander te laten weten of we op de kamer zijn, laten we onze slippers voor de kamerdeur staan. Een handige manier van communiceren. Nog even in de zee gedoken en daar de zonsondergang boven de straat van Mozambique bekeken. Wel was het enigszins bewolkt.

Zondag 05-10-2008
Ifaty
De eerste volle dag op ons zomerverblijf. Samen met een paar anderen over het stand gelopen langs de diverse hotelletjes, restaurants en kraampjes. Daarna nog even naar het dorp gewandeld, maar daar was ook niet al te veel te beleven. Uiteindelijk maar weer naar het strand gelopen om naar het hotel te gaan. 's Middags lekker even een korte siësta en daarna nog even wat zwemmen. De zonsondergang was dit maal heel erg mooi. Tijdens het diner was er weer eens een muziek/dans-groep. Ze hadden wel heel bijzondere gitaren. Gewoon zelfgemaakt en slecht met een paar "snaren", die ogenschijnlijk van touw waren. Maar tezamen klonk het wel heel erg goed qua klank. Natuurlijk weer "gedanst", maar m'n enkel speelde wel wat op, want die lange zandwandeling had er wel ingehakt.

Maandag 06-10-2008
Ifaty
Vandaag is het snorkeldag. Dat doen we vanaf de pirouque. Een lokaal soort vissersboot met een zeil. Aangezien we met z'n achten gaan, moeten we twee boten. In verband met de wind moet het eerste deel van de boottocht worden gedaan door langs de kust met een stok de boot vooruit te trekken. Net zoals een gondel in Venetië. Op een gegeven moment werd de stroming wat veel en werd gevraag om ik even wilde meepeddelen. Ach ja, je moet er wat voor over hebben voor zo'n mooie boottocht. Op een gegeven moment gingen we weer aan land. Wij moesten even op het strand wachtten, terwijl ze de mast omhoog brachten en het zeil erin hezen. Al zeilend kwamen we aan bij het riff, alwaar we de snorkels op mochten zetten om te snorkelen. Er was (mede door de wind?) toch best wel een aardige golfslag. Dat zorgde ervoor dat via de snorkel er steeds wat water in m'n mond terecht kwam. Niet echt lekker dat zoute water, dus dat was ik op een gegeven moment toch wel beu. Dan maar gewoon de adem inhouden en visjes kijken. Door de stroming moet je toch wel aardig bij zwemmen, dus was het best wel inspannend. En daar was die dus weer. Een beetje vermoeidheid een lekker zonnetje en tot overmaat van ramp wat weinig water. Onze crew wilde ook wat drinken en die dronk gelijk de helft op. Fijne jongens hoor. En erg lekker rook dat water daarna ook weer niet. En dan nog die zoute smaak in je mond. Dus voelde ik me alweer een beetje misselijk worden. Je kan het natuurlijk ook zeeziek noemen, maar dat is in dit geval wellicht wat overdreven. Maar goed, na het snorkelen eerst maar eens aan boor proberen te komen. Ze lieten een balk schuin in het water hangen, waarop je nog enigszins kon klauteren. Een goede behendigheidstest. Maar gelukkig slaagde iedereen, alhoewel de een het wat charmanter deed dan de ander. Daarna met de wind in de rug lekker snel terug naar het hotel om daar weer even wat bij te komen. Even een uurtje liggen en dan gaat het wel weer. Het begint een gewoonte te worden. Op het strand stond ook een strakke wind, dus veel zin, om lang op het strand te zitten had ik ook weer niet met die zandstralen. Maar ach, qua temperatuur was het prima uit te houden.

Dinsdag 07-10-2008
Ifaty
Vanochtend was het tijd om het Spiny Forrest te bezoeken. Dit is een tuin die ze hebben aangelegd in een eeuwenoud bos, alwaar o.a. Baobabs groeien die er al eeuwen staan. Een pittige wandeling over de zandpaden en dat met de zon boven je hoofd. Ik had voor de veiligheid m'n enkel maar ingezwachteld en na twee uur begon ik toch wel te voelen, dat niet zo handig is voor de bloedsomloop. Maar de wandeling was zeker de moeite waard. Wat een vreemde vormen hebben de Baobabs hier. Ook nog diverse andere bomen gezien en diverse hagedissen, waaronder hele nieuwsgierige. Aan het einde van de ochtend eerst maar even de enkel wat rust gegeven en daarna lekker even de zee in. Daar kikker je weer helemaal van op. Wel kwam de wind langzaam aan weer opzetten, dus was het lekker "koel" op het strand. Echt oppassen voor verbranden. Aan het einde van de middag langzaam aan begonnen om m'n tas weer in te pakken en de spullen voor morgen klaar te leggen. Dat wordt een hele lange reis naar huis in etappes.

Woensdag 08-10-2008

Ifaty - Antanarivo

Vandaag de laatste dag in dit land (als je het douanegebied op het vliegveld niet meerekent). In het begin van de ochtend was het nog lekker relaxt even genieten van de laatste zonnestralen. Om 11:00 moesten de koffers buiten staan, zodat we om 11:30 met de twee jeeps konden vertrekken. Met de four-wheel drive was het goed te doen op het zandpad. Ook de schaal van Ludo hoefde er niet echt bijgepakt te worden. Dat kleine beetje schudden mocht toch geen naam hebben. De reis ging voorspoedig, zodat we nog wat shopping time hadden in Tulear. Nog even wat laatste souvenirs scoren. Daarna naar het vliegveld voor de groeps-check-in. We hadden geen besproken plaatsen, dus moesten we snel naar binnen om nog enigszins bij elkaar te kunnen zitten. Gelukkig hadden die andere toeristen dat niet zo snel door, dus hadden we de eerste keus. Via een tussenlanding in Fort Dauphin, kwamen we uiteindelijk weer aan in Antanarivo. Dan is het toch wel vreemd om weer op hetzelfde vliegveld aan te komen als op de eerste dag en dan weer je bagage naar de parkeerplaats te brengen. Het duurde nog een paar uurtje voordat we gingen vliegen, dus was er nog tijd voor een laatste avondmaal in de hoofdstad. En dat in hetzelfde restaurant als waar we de eerste avond gezamenlijk hebben gegeten. Het was ditmaal wat drukker op straat i.v.m. de avondspits. Na het diner gingen we weer terug naar het vliegveld, waar Bas en Brigitte achter gebleven waren. Die stonden al in de rij met hun koffers, dus we konden aansluiten. Ondertussen nog het laatste geld gemeenschappelijk teruggewisseld naar Euro's. Dit omdat ze geen kleine coupures (onder de 50 euro) willen terugwisselen. En vervolgens even de gescoorde Euro's weer op een eerlijke manier onderling verdelen. Door dat hoofdrekenwerk duurde het wachten voor het inchecken niet bepaald erg lang. Ik was al snel m'n tas kwijt en kon rustig naar de douane om weer een papiertje in te vullen en de handbagage te laten controleren.

Donderdag 09-10-2008

Terugvlucht

Even na middernacht mochten we dan het vliegtuig in. Naast mij bleken twee lege stoelen te zijn, dus dat was zeer fijn. Alleen jammer dat de stoelleuningen slechts een paar centimeter naar boven konden, anders had ik nog gewoon kunnen liggen. Na het opstijgen zette al gauw de persoon voor mij, zijn stoel in de achteruit, zodat ik maar een stoeltje opschoof. De stoel daarvoor was ook vrij, dus had ik nu een stoel voor me en aan beide kanten naast me vrij. Wat een luxe (of stonk ik nauw zo?). Even nog een poosje naar muziek luisteren en de maaltijd afwachten. Niet dat ik nou echt veel trek had, maar een drankje gaat er altijd in. Voor mijn doen heb ik enorm goed geslapen in het vliegtuig. Wel in stukken van een paar uur, maar om 7:00 uur Malagasy tijd, was ik toch wel wakker. Dan maar even me omkleden en een filmpje (of twee) pakken. Aan het begin van de middag kwamen we aan in Parijs. Daar vanuit het vliegtuig eerst met een bus naar de afzetplek en vervolgens de helft van diezelfde weg met een andere bus weer terug naar de juiste gate. Je wordt zo lekker bezig gehouden. Natuurlijk ook weer eens door de paspoortcontrole om Europa in te mogen. Bij de gate aangekomen eerst natuurlijk nog de bagage check en daarna weer een poosje wachten. Het laatste stukje vliegtuig van de reis ging toch wel lekker snel. Er was weinig bewolking en je kon goed Hellevoetsluis, Rotterdam etc. zien. Gelukkig m'n huis stond er nog. Tijdens de afdaling begonnen m'n darmen er op aan te dringen dat ik het toilet zou opzoeken, maar dat mag natuurlijk niet als de riemen vastmoeten. Nou, maar even ophouden dan. Auch. Dan duurt zo'n draaicirkel boven Noord Holland toch wel even lang. En dan weer zo lang wachten voor we er uit mogen. En dan nog eens wachten op alle mensen voor je. Help! Snel een run naar het toilet, waar ik gelukkig zonder al te grote schade de boel kon legen. Even nog de laatste verschoning aan en niemand merkt er meer wat van. De koffers waren er snel van iedereen, dus konden we afscheid nemen van elkaar en kon ik op zoek naar mijn ouders, die buiten stond te wachten. De volgende etappe naar Rotterdam. En uiteindelijk ben ik daarvandaan zelf teruggereden naar Hellevoetsluis, waar inderdaad m'n huis nog stond.