Dinsdag 29-11-2011
Torres del Paine N.P.
Vandaag een lekkere wandeling van ca. 27 km volgens mijn GPS van de ene refugio naar de andere. Best wel een lang stuk als je af en toe moet stijgen en dalen. Maar goed, we hadden er de hele dag voor. Het eerste stuk waaide het nog wel, dus was het windjack weer hard nodig. Vervolgens kwamen we in de windschaduw van de bergen en kwam er een licht zonnetje doorheen en werd het een stuk aangenamer. Zodanig dat ik een groot stuk in mijn T-shirt heb gelopen. Tenslotte krijg je het toch best wel warm van het lopen zelf. Halverwege in de buurt van Campamento Italiono in de vallei genaamd Valle del France was het tijd om wat eten en drinken naar binnen te werken. Wat een heerlijke rustige plek ervoor. Tot dan toe ging het best wel lekker met wandelen. Nergens last van. Vervolgens op richting het beroemde Noorse meer (Lago Nordenskjold), alwaar de losse stenen van het strand niet echt lekker liepen. Dan voel je toch wel dat je eigenlijk niet veel wandelt. De wandeling naar Los Cuernos omhoog ging al wat stroever. Daar was het tijd voor de volgende stop en heb ik maar even de bergschoenen uitgedaan. Dit omdat ik binnen een kop koffie wilde pakken en je niet met je schoenen naar binnen mocht. Lekker even gezeten op een bankje, waardoor je weer genoeg energie had. Vervolgens weer wat verder naar boven gewandeld. Dit zou het zwaarste stuk zijn en dat klopte ook wel redelijk. Tenminste voor de meeste mensen. Bij mij begon het pas met het wandelen naar beneden. Nou ben ik sowieso al geen beste afdaler met mijn hoogtevrees, maar dit maal vond mijn lichaam het wel genoeg. Mijn linkerknie begon op te spelen. Dat loopt niet echt makkelijk. Gelukkig voelde ik deze alleen maar bij het afdalen. Maar ja, het hoogste punt hadden we al gehad en we zouden alleen nog maar afdalen. Joepie. Van de zenuwen wilde mijn darmen ook nog een tussenstop. En je mag geen WC-papier achterlaten, dus dat kon in een plastic zakje. Gelukkig was ik daar op voorbereid, dus dat viel mee. Zo' Sahara tocht in LibiÙ helpt dan toch wel. De laatste paar kilometer droeg Bart mijn rugzak en kwamen Ad en Germaine mij moreel ondersteunen. Dat hielp toch wel, zodat ik de refugio (Las Torres) nog op een redelijk tijdstip haalde. In ieder geval op tijd voor het diner. Daarna was het snel douchen en naar bed. Een zware dag, maar wel heel mooi.