2008 : Madagascar   080919
Vrijdag 19-09-2008
Vlucht naar Antananarivo
Goh, denk je in eerste instantie, wel relaxt, zo'n dagvlucht. Maar als je dan berekent hoe laat je vanaf huis moet, dan is het toch wel weer een lange reisdag. Dus al om 1:30 op. Even wat ontbeten en via internet het e-ticket uitgeprint (ondanks dat dat volgens Summum met deze groepsreis niet kon). Daarna op m'n gemak naar Ma & Pa gereden, die ook net wakker werden. Na een half uurtje daar gebleven te hebben, zijn we naar Schiphol gereden. Was wel lekker rustig op de weg. Om 4:30 waren we al op Schiphol en ook het inchecken van de tas ging lekker snel. Er was nog geen wachtrij. Dus nog even gemeenschappelijk wat koffie gedronken en toen op naar de douane en de tas laten controleren.

Nog even snel wat geshopt op Schiphol. Ik had verhalen gehoord over een koptelefoon met ruisonderdrukking, dat dat wel heel erg handig is in een vliegtuig. Dus die maar even gescoord en op naar de gate. Daar kon ik weer het spelletje "spot de reisgenoten" spelen. Wel grappig als je eerst naar Parijs gaat, aangezien de mensen dan verschillende reisbestemmingen hebben en er maar weinig mensen gekleed waren voor een rondreis in een warm land. In Parijs aangekomen, merkte ik al meteen dat m'n eerste verdachten op zoek waren naar het vliegtuig naar Antananarivo, dus dat moesten wel reisgenoten zijn. En jawel, Bas en Brigitte waren de eersten die ik inderdaad goed had. In de Parijse jungle naar de juiste gate gezocht en daar samen wat koffie met een croissant genomen.

Toen was het tijd om in het vliegtuig te stappen waar weer een paar bekende gezichten zaten van het eerste vliegtuig, dus ook dat moesten wel reisgenoten zijn. Maar goed, dat zouden we vanavond wel merken. Eerst maar eens weer gaan vliegen. En inderdaad de koptelefoon met ruisonderdrukking is een verademing. Een groot deel van de achtergrondgeluiden van het vliegtuig zelf hoor je niet en ook die van de medepassagiers worden grotendeels gecancelt. Dat was dus wel even genieten toen ik de nieuwste CD van Metallica opzette. Ik kon nu eens goed op mijn gemak naar de muziek luisteren. Altijd handig, want je weet nooit wat de cover van de maand wordt. En ook het kijken naar de film in het vliegtuig is een stuk relaxter, met het speciale koppelstuk daarvoor.

In Antananarivo aangekomen was het nog behoorlijk warm, ondanks dat het donker was. De nog aanwezige nederlanders in de rij bleken al gauw weer reisgenoten te zijn, dus ondertussen leerde we wat meer mensen kennen tijdens het lange wachten. Eerst een wachtrij voor het ophalen van een visumsticker. Tja, wellicht had het opsturen van het paspoort naar de visumdienst nog wat tijd kunnen schelen, maar bijna iedereen moest nog een visum regelen. Na die rij, vervolgens in de rij voor de douane, waar het visum gestempeld werd. Daarna hoefden we niet op de koffers te wachtten, want die paar die er nog stonden waren van ons. Daarna nog even de tas laten controleren en op zoek naar de reisleidster. Die bleek achteraf ook in het vliegtuig te hebben gezeten, ondanks dat Summum had gezegd, dat ze ter plaatse was. Ach ja, wat maakt het uit. Toen nog even wat geld wisselen. Wel gelijk een heleboel, want veel kansen zouden we hiertoe niet krijgen de komende weken. En ik weet nu wat het is om een weekendmiljonair te zijn. Iets meer dan een miljoen ariary kreeg ik op een vrijdagavond.

Na het voorstelrondje van de rest van de groep, op naar buiten, waar twee busjes klaar stonden om ons en onze bagage naar het hotel te brengen in de stad. Dat was nog een half uurtje rijden. Midden in het centrum stond ons hotel, waar ik omstreeks 1:00 naar bed kon. Dus bijna 24 uur in touw geweest. Een leuk begin.

 
Je kunt ook het gehele dagboek (zonder routes) in een keer lezen.